Goniąc króliczka

***

z uwagą czyta moje ciało

dużo czasu poświęca akapitom rąk i nóg

wodzi palcem po każdym wyrazie
krągłość liter wzbudza w nim zachwyt

wykrzyknik uznał za szczyt bezwstydu

dwukropek go prowokuje

do miłosnych wyznań

fragment brzucha

zatrzymuje na dłużej

i skłania go do zadumy

widzi w nim metafizyczne treści

dwa zdania

te z ostatniej strony

analizuje z różnych perspektyw

ogląda pod lupą myśli
szuka dla siebie kontekstu

tymczasem króliczek znaczenia
jest już w posłowiu

a on nadal drżącymi palcami 
szuka kropki

której nie napisałam


***


Grafika: Masaru Shichinohe

Maciej Boryna

Zasięgnąwszy tu i ówdzie języka, jak się zabrać do dzieła, postanowiłam zasiać trawę na małym skrawku ziemi, na którym do tej pory rosły dzikie badyle i równie dzikie maliny. Uznałam, że czas się wreszcie pozbyć tej dżungli. Przezornie późną jesienią wynajęłam pewnego jegomościa z fioletowym od nadmiaru napojów wysokoprocentowych nosem. Stawił się w określonym dniu i oświadczył, że nie ma łopaty ani grabi, zresztą nie ma niczego, co mogłoby się przydać do pracy. Dostarczyłam mu potrzebne narzędzia, zaliczkowałam jak należy i zadowolona czekałam na efekty. Jego zadaniem było wykarczowanie wszystkiego i przygotowanie ziemi pod trawnik. Jegomość jednak nie mógł się oprzeć pokusie wynikającej z posiadania w kieszeni banknotu i przepadł w połowie roboty. Nie przyszło mi do głowy, że powinnam stać w bramie i sposobem Reytana zatrzymywać go przy próbie ucieczki. Miał dostać drugie tyle, ale beczki z wiśniowym winem są bardzo tanie, co przyuważyłam przy kasie w supermarkecie, a kwota, którą ode mnie otrzymał, wystarczyć mogła na wiele, bardzo wiele beczek...Kto by się w tej sytuacji przejmował jakimiś chaszczami, mając w tak bliskiej perspektywie hektolitry wina  ;-)) Owszem, są firmy świadczące usługi ogrodnicze, ale mój skrawek to dla nich za małe zamówienie. Uznałam, że nie święci garnki lepią i ruszyłam sama uprawiać ziemię. Na tym etapie polegało to na podkopywaniu i wyrywaniu korzeni po tych wszystkich badylach, którym tak niefrasobliwie pozwalałam rosnąć. Po dwóch dniach harówy mam złamany paznokieć, bąbla na palcu i w miarę równy teren. Już widzę siebie rzucającą ziarno gestem Macieja Boryny. Mam tylko nadzieję, że nie skończę życia jak on, padając trupem na swoje zasiewy ;-P
A tak w ogóle to radocha nie z tej ziemi! Najbardziej się cieszę ze znalezienia kępki najprawdziwszych fiołków, które przesadziłam w lepsze miejsce. Teraz będę drżeć, czy aby nie zwiędną?? Czy polubią nowe miejsce??

Zdjęcie 

Niech cię nie zmyli

niech cię nie zmyli

porcelanowa biel twarzy i smukła talia

ani to niewinne uniesienie brwi

po tylu lekcjach latania

zakończonych uderzeniem o beton

umie spadać na cztery łapy

choć nie zawsze z wdziękiem kota

jej pocałunek może być miodem

ale i piołunem -

jeśli tylko zechce

wypielęgnowaną dłonią

sięga szybko i pewnie

po czerwoną szminkę

mężczyznę

i portfel -

woli sama płacić

skoro już o pieniądzach mowa

to nie bierz od niej na kredyt

jej system nie przewiduje

pożyczek na niski procent



Grafika: Ch. Lecoq

Nie łap mnie za słowa

Wieje, pada zimny, nieprzyjemny deszcz, nic tylko siedzieć w kąciku przy lampce z książką, kubkiem kawy i wielkim kawałkiem ciasta toffi. I czekać. Na wieczorny seans filmowy, na sny, na poniedziałek, na Ciąg Dalszy.

Pocimy się z powodu naszych aspiracji. - już wiem dlaczego nie mam aspiracji ;-)

To, co sprawia, że ktoś cię pragnie, nie zależy od tego, co robisz, to coś, co w sobie masz. A skąd możesz wiedzieć, że masz to coś? ( Alice Munro)

***

lepiej nie próbuj

łapać mnie za słowa

jestem śliska jak jaszczurka

zanim ją poczujesz

wymknie się zygzakiem

zostawiając w garści

pustą skórę z ogona

lepiej się do mnie nie zbliżaj

na długość oddechu

bo wyciągnę dłoń

i chwycę za serce

trzymaj się ode mnie

na odległość wiersza



Grafika

Wiosenka piosenna

Dawno nie śpiewałam, a dzisiejsza pogoda nastraja do tego wybitnie. Boskie słońce, na widok którego moje piegi aż podskakują z radości, że będą mogły z fazy uśpienia przejść do ataku, ale mam je w nosie a raczej na nosie.  Alabastrowa cera bez skazy widocznie mi nie pisana. Kocham wiosnę i przy każdej okazji ładuję baterie słoneczne.

Znów nam zakwitnie jabłoń,

znów nam zapachną bzy.

Myśli czyste i jasne,

wrócą o tobie sny.

Biodra się rozkołyszą,

kot czarny ucieknie precz,

tylko zakwitnij mi ciszą,

spokojem serce mi lecz.

Refr.:

Tylko…

nie wpuszczaj gniewu za próg,

bo gniew to miłości wróg.

Złość wypędź czym prędzej za drzwi

i przestań już marszczyć brwi.

Znów zafiolecą się fiołki,

wiśniowy zabieli się sad,

stopnieją słowa zimne

jak pierwszy wiosenny grad.

Znów ci się w ustach rozpłynę

jak czekolada i miód,

ciepłą wodą owinę,

dni ci wyśpiewam jak z nut.

Ref.:

Tylko…

brwi już nie marszcz, miły,

w końcu co ci brwi zrobiły,

że je srogo stroszyć chcesz?

chyba, że to tylko blef,

może to na Lachy strach,

jeden ruch w miłosnych grach,

zwykła zmyłka

i pomyłka

przypadkowa

krótka piłka…?

Więc…

Znów nam zakwitnie jabłoń,

znów nam zapachną bzy.

Myśli czyste i jasne,

wrócą o tobie sny.

Biodra się rozkołyszą,

kot czarny ucieknie precz,

tylko zakwitnij mi ciszą,

spokojem serce mi lecz.


Grafika Ch. Schloe

No i bądź tu mądra...

Kod

zacierałam ślady 
przebiegła jak Mata Hari

ciągle chciałam płynąć
jak rzeka Heraklita 
nigdy taka sama
na wskroś ciebie przeniknąć
i nie dać się zatrzymać w biegu

zacierałam ślady deszczem
skrzydłem ptaka
i ogonem lisicy 

zaszyfrowałam serce
zamknęłam na dnie sejfu 
ja - rzeka - ptak - lisica
w sejfie stalowym ukryta

zapachem skóry
błyskiem spojrzenia
dłońmi
zaopatrzonymi w nagie palce
złamałeś kod dostępu

Ballada o łagodnych kobietach

wioski łagodnych kobiet

nad brzegiem szeptu szybują

zielenią

czerwienią

do wielkookich i wiotkich

przychodzi łania i bocian

zięba wiatrem oderwana od drzewa

śpiewa

wiązki złych wspomnień

trzaskąją w ogniskach

chruściskach

wilga szkli nuty

w gruszy nad miedzą

a one o wielkich wojnach

nie wiedzą

wioski łagodnych kobiet

jak śnieg marcowy

topnieją

topnieją

obłoki na sznurach do prania

oddychają

nadzieją

nadzieją

wioski łagodnych kobiet
jak słońce marcowe
jaśnieją
jaśnieją*


*Dopowiedziała eNNka :)

Grafika: A. Zhuravleva

Z ostatniej chwili...

Akcja sprzątania świata w pełni. Na pierwszy rzut poszła kuchnia. Chyba nie ma już miejsca, do którego nie dotarłam ze ścierką i odkurzaczem. Kafelki lśnią, aż razi w oczy. Białe kropeczki po szorowaniu zębów na lustrze i wokół umywalki  to moi śmiertelni wrogowie, z którymi chwilowo wygrałam, ale satysfakcja ze zwycięskiej batalii nie potrwa długo. Najchętniej bym wprowadziła zakaz wstępu do łazienki ;-))

Szoruję, czyszczę, myję. Mam wrażenie, że razem z kompletem garnków w pudełku na tyłach głowy układają się myśli, ten podręczny zestaw puzzli, nie zawsze od jednego kompletu. Te kolorowe szkiełka, odpryski emalii, kawałki porcelanowej filiżanki i przezroczystej pleksy, z których próbuję posklejać życie, nadać mu formę i ułożyć według jakiegoś wzoru, który trzeba rozszyfrować każdym kolejnym dniem, kolejnym sprzątaniem, książką, muzyką, zachwytem, wierszem. Odłamki o ostrych brzegach, którymi mogłabym pokaleczyć palce, wyrzucam do kosza razem z biletem do kina, starą listą zakupów i foliową torebką po chlebie. Te jasne o owalnych kształtach omiatam z pajęczyn, zanurzam w wodzie z detergentem i osuszam jednorazowym ręcznikiem. Do mozaiki dokładam kolejny element. 

Otwieram okna i wpuszczam do domu Słońce. Razem z nim wpada ćwierkanie wróbla i zapach wilgotnej ziemi. Wsłuchuję się w  wiosnę, która zaczyna swój taniec w gałęziach drzew, w pąkach pierwszych kwiatów, w spojrzeniach ludzi. 

Na kilka zimowych miesięcy zapomniałam, że gigantyczne koło życia nadal się obraca, a my na karuzeli pór roku wirujemy razem z nim.  Maszyneria czasem skrzypi, czasem zwalnia, to znów przyspiesza...Nie zawsze siodełka są wygodna, a bilet tani, ale karuzela wciąż się obraca. 

W tle Trójka i Marek Niedźwiedzki z nowym dla mnie brzmieniem:

,,W obawie przed utratą kontroli
I uwięzienia przez ten świat
Marnowałem czas, marnowałem oddech
Myślę że zamyśliłem się na śmierć..."