Cicho, Cyniku!

,,Jeśli nogi same niosą cię na spotkanie Nowej Przygody, to nie bądź leniem i rusz się!" - pomyślała Dziewczynka i szeleszcząc rzęsami otworzyła jedno oko, jednak poczuła zawroty głowy, a blask promieni słonecznych był tak ostry, że natychmiast je zamknęła. ,,Ale właściwie po co mam to robić? Po co się budzić? - zadawała sobie pytanie. - Śnienie życia jest znacznie bezpieczniejsze niż samo życie". Przez chwilę próbowała znaleźć jakąś odpowiedź, jednak nie udało jej się to, zatem z powrotem przymknęła powiekę. Spróbowała zwinąć się w jeszcze ciaśniejszą kulkę, podciągając kolana pod brodę, aby maszerujące przez sen nogi nie pozbawiały jej snu. Miała nadzieję, że życie o niej zapomni i pozwoli jej na dłuższy urlop. Dziewczynka przez długi czas bardzo mocno Doznawała i niefrasobliwie, w podskokach, wymachując torebką H&M i podśpiewując frywolne piosenki, przekroczyła granicę, za którą Doznawanie zmieniało się w bezczucie. To było jak dotarcie na Biegun Północny - bezludną krainę lodu. Żadna z legend Klanu Papierowych Kulek nie wspominała o istnieniu takiej granicy, zresztą Dziewczynka nigdy nie brała sobie tych wszystkich mądrości i przestróg zbytnio do serca. Gdy wreszcie zrozumiała, dokąd zabrnęła, nie było już odwrotu. Jedynym ratunkiem było zwinięcie się w papierową kulkę i przeczekanie fazy bezczucia w nadziei, że kiedyś w końcu Pierwotna Plazma zregeneruje Się i upomni o swoje prawa. Nie wiedziała, jak długo to może trwać, nie miała też pewności, co będzie później, jednak nie potrafiła znaleźć innego rozwiązania, bowiem o tym wszystkim decydował Instynkt. Tak, tak! Ten sam Instynkt, który wcześniej kazał jej Doznawać. I znów poddała Się mu bez protestu, bowiem był tym, co w niej najprawdziwsze i nie zakłócone wymyślonymi nie wiedzieć przez kogo i dla kogo Zasadami. Teraz jednak nie mogła powstrzymać własnych nóg od wędrowania. Dokąd one właściwie szły? Spróbowała przestać nimi ruszać, jednak nogi żyły swoim własnym, życiem,  coraz żwawiej krążyła w nich celuloza i najwyraźniej miały gdzieś jej rozkazy. Dyscyplinowanie innych nigdy nie było jej mocną stroną. Ba! Nawet Cynik nic sobie nie robił z jej żałosnych prób wytresowania go. Czyż można się było zatem spodziewać, że potrafi zdyscyplinować siebie samą? Dziewczynka westchnęła, ziewnęła i przystąpiła do transformacji. Papierowa kulka powoli zaczęła się rozwijać, rozprostowywać i nabierać ludzkich kształtów. Po chwili znów była sobą. Kucyk zawadiacko sterczący na czubku głowy, krótka spódniczka i torebka H&M, której zawartości zazdrościli jej bogowie wszystkich religii. Przez chwilę siedziała z wyprostowanymi nogami przecierając oczy i nieprzytomnie rozglądając się dokoła. Jednak nie dane jej było tego dnia zaznać spokoju, gdyż poczuła, że kucyk, który pełnił rolę antenki, zaczyna się prężyć, wskazując kierunek marszu. W dodatku Cynik zobaczywszy ją przebudzoną, natychmiast skoczył jej na plecy, przewrócił ją i szczekając przenikliwie, zaczął tarmosić za rękaw. Najwyraźniej był mocno znudzony jej snem, bo nie miał się z kim bawić. Dziewczynka przytknęła palec do warg nakazując mu, aby przestał szczekać. ,,Ciiiicho, Cyniku, bo obudzisz Demona. Cicho, choć raz mnie posłuchaj" - powiedziała zaglądając do torebki, gdzie czaił się Demon.

Obraz: S. Matsumoto