Wymyk

Ma bladą twarzyczkę i wielkie oczy, które zajamują pół twarzy. Pojawia się co jakiś czas i rozsiada, jakby był u siebie. Nie można sobie z nim dać rady. Na nic powtarzanie, że wszystko jest OK, że jesteś u siebie i ty tu rządzisz. Wszystko na nic. Gdy w okolicy grasuje Wymyk, nie rządzisz nigdzie i każde miejsce jest obce.  Jego obecność emanuje nie wiadomo z jakiego żródła i powoli wypełnia całą przestrzeń. Wówczas zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Nagle w samym środku najlepszej zabawy odchodzisz na ubocze i nie wiesz, co ze sobą zrobić. Krążysz z daleka i obserwujesz innych ludzi, zastanawiając się, kim oni są?? Podchodzi do ciebie wówczas sympatyczny mężczyzna i pyta: ,,Gdzie się podziewasz?". A ty nie wiesz, co odpowiedzieć, bo zniweczył twoje przekonanie, że twojego odejścia na ubocze nikt nie zauważył. Masz ochotę odpowiedzieć: ,,Przecież jestem tutaj!", ale wiesz, że to nieprawda a uważnemu, skierowanemu na ciebie spojrzeniu skłamać nie sposób.
A to wszystko z podszeptów Wymyka, który pobył sobie w twojej przestrzeni tyle, ile tylko chciał, a teraz szuka nowego terytorium. Ale wróci. Wiesz, że wróci.


Obraz: David Ball

Sztuczka

Jedząc kanapkę z pomidorem i przeglądając komentarze pod poprzednim wpisem uświadomiłam sobie, że bardzo często w relacjach z ludźmi stosuję pewną sztuczkę. Polega ona na tym, że mówię to, co myślę, ale w taki sposób, że nikt w to nie wierzy. Tak naprawdę, to genialny wynalazek, który powinnam opatentować ;-))  Podejrzewam, że nie tylko ja na to wpadłam, ale nie jestem pewna, czy ludzie sobie ten trik uświadamiają. Ja też sobie do tej pory z jego istnienia nie zdawałam sprawy, choć stosuję go nagminnie, bo daje mi niesamowity komfort bycia sobą, a z drugiej strony zapewnia bezpieczeństwo, że się nadmiernie nie odsłonię i nie wystawię na rany kłute, cięte i kopane.
A ponadto dopadł mnie jakiś wirus, choć nie powinien, bo zażywam witaminę C, ale to wszystko dlatego, że miałam stresujący tydzień i jeszcze przez weekend było ok, bo wiedziałam, że w poniedziałek MUSZĘ być w pracy, ale teraz już nie muszę... Jednak na L4 nie mam ochoty, bo jak pomyślę o siedzeniu na poczekalni w przychodni, to mi katar sam przechodzi.
No i ku wielkiej mojej radości wczoraj przypadkowo na starym pendrivie znalazłam stary nagłówek! Od razu mi się zrobiło swojsko i jakoś mojo, bo nazwa Klan Papierowych Kulek była niby fajna, ale jakaś klaustrofobiczna.


Obraz: B. Drury

Wpis awaryjny

Taki oto wierszyk kiedyś popełniłam, a ponieważ moje konstatacje ostatniego tygodnia są niezbyt pozytywne, wręcz zachęcają do wycofania się z relacji społecznych, więc publikuję:

boję się miłości
do poety
będzie mi opowiadał świat
choć chcę go smakować

zamiast obrać jabłko ze skórki
lub zjeść prosto z drzewa
zacznie mnie oprowadzać po sadzie
sypiąc gwiazdami z rękawa
niby czarnoksiężnik

przez długie godziny
może aż po grób
każe mi pozować do wiersza
i być jak owad zatrzymany w locie
przez kroplę żywicy
cierpliwie zastygnąć w bursztynie
z którego napisze wisiorek
na szyję jakiejś innej
Marii Magdaleny

To już??

Przeżyłam wczoraj szok. Wychodzę z zakupami z biedronki i na wprost siebie widzę rozpędzonego konia. Nie mechanicznego, ale żywego, najprawdziwszego konia: czarny, nieco niższy niż zwykły koń i z bardziej puchatym włosiem. Rozwiana grzywa i czerwone pompony po obu stronach głowy. Stoję przerażona, sparaliżowana tym widokiem i myślę: ,,Boże! To już?? Zwariowałam, tak?? Mam halucynacje!". Ale koń tak bardzo realistycznie walił kopytami o kostkę brukową i omijał samochody, że w końcu uwierzyłam, że jest prawdziwy. Ochłonęłam z lekka, gdy już przemknął i poleciał w stronę niezabudowanych terenów pod nowe osiedle, ruszam z miejsca z oczami jak spodki i łomotaniem serca, a tu słyszę znów tętent... Drugi nieco niższy koń pędzi za tamtym. Tutaj już byłam pewna, że zwariowałam, że to już... Drugi czarny koń z czerwonymi pomponami przeciął ruchliwą ulicę i pognał w tym samym kierunku. Zdezorientowani ludzie rozglądali się dokoła, kasjerka wybiegła zostawiając całodzienny utarg na pastwę losu, ja postawiłam siaty z zakupami... Niesamowite! Nie wiem, co się z nimi stało. Mam nadzieję, że wróciły całe i zdrowe tam, skąd uciekły. Nie było w okolicy żadnej kraksy na szosie, więc jest szansa, że nie spotkała ich krzywda.

Ich twarze

po otwarciu albumu

ich przezroczyste twarze

wyfruwają spomiędzy kartek

podrywają się do lotu

jak stado papierowych ptaków

które kiedyś ucztowały w pszenicy

nie bojąc się stracha na wróble

teraz już tylko ściernisko

lub karmnik na balkonie

do którego nasza pamięć

sypnie jakiś okruszek

ich twarze

są jak archipelagi na wodach zapomnienia

wysepki wiatrem kołysane do snu

chwytam promień słońca w soczewkę

by złapać światło

które ich zbudzi

Muzyka pełni Księżyca

Gerda



kończy trzeci fakultet

segreguje dni

przy biurku z widokiem na awans

po pracy basen i siłownia

robi to dla siebie

jak zalecał doradca

rozwoju osobistego

a przy każdej pełni księżyca

dosiada renifera

dobrych ludzi pyta o drogę

do pałacu Królowej Śniegu

ślady sań budzą ptaka uśpionego w piersi

wtedy rozpościera skrzydła

i leci za tropem do utraty tchu

a gdy chwyta za klamkę

ostatniej komnaty

budzik przypomina

że Kaj to tylko sen

skrzydła odlatują bez niej


Obraz: Abulena Panduri

Kaj



to było w tym momencie

kiedy skończył obiad

podciągnął spodnie za pasek

gestem potentata

i podszedł do okna

coś się w nim ważyło

coś chybotało na szalach

dwie armie targały duszę

zza zakrętu pokazały się sanie

rozłożyste, wygodne

wychyliła się z nich oszroniona twarz

Królowej Śniegu

wycelowała w niego soplem lodu

i przywołała palecem zgiętym w haczyk

zobaczył w sobie przerębel

skoczył

najpierw poczuł rwący kryształowy chłód

później już tylko spokój mrożonki

do tej pory nie znalazła się Gerda

chętna by go szukać

Obraz: Brooke Shaden

List do zimnych krajów

a więc piszę dzisiaj

gdy jesień napiera na szyby

żółtymi i czerwonymi ognikami

dogorywających liści

nad cmentarzem fruwają

wniebowzięte dusze

łopot ich bladych sukienek

mylę ze skrzydłami ptaków

a to ci których już nie ma

z zapachem chryzantem

odlatują w zaświaty

a więc piszę pospieszny list

na który już nie ma kto czekać

zasypane ziemią oczy

nie rozróżnią słów

a jednak piszę

i dopiero dzisiaj

powierzam cię ciszy