Guzik i takie różne

Chyba dziecinnieję z wiekiem, bo ostatnio większość wierszy rymuję. Mam alibi w postaci wielkich poetów, którzy też rymowali i mogą służyć za niedościgniony przykład. Ot, chociażby Leśmian, Gałczyński, Baczyński i wielu innych. Przypomina mi się przedszkole i spacery całą czeredą w poszukiwaniu wiosny. 

Jeśli o mnie chodzi to najważniejsze, żeby świeciło słońce, nawet przy mrozie. 

Byłam w lesie, ptaki śpiewają jak szalone, zwłaszcza kosy. Ostatnio je mocno dokarmiam, bo wyglądają na bardzo słabe i bardzo się zbliżają do ludzi - muszą być głodne. Zjadły już kilka bochenków chleba i 4 spore płaty słoniny. Sąsiedzi mnie przeklną, bo do jedzenia przylatuje spore stado szpaków, które zostawiają po uczcie placki na balkonach, ścianach  i oknach... ;-))

Guzik zamykam w dłoni

ołowiany, niewielki,

tak jak w dzieciństwie chowałam

po kieszeniach muszelki.

Ołów się szybko nagrzewa,

już z niego drzewo wyrasta,

domek z altanką i piesek,

z dala od zgiełku miasta.

W domku z ciepłego ołowiu

cztery siostry mieszkają.

Śliczne są jak jutrzenki,

nigdy się nie rozstają.

Pierwsza się budzi na wiosnę,

twarz obłokiem przeciera,

w dłoni krokusy i bazie,

rosę na obiad zbiera.

Druga jest jak truskawka

czerwona i bardzo słodka.

Latem wstaje i tańczy -

w czerwcu można ją spotkać.

Trzeciej siostrzyczki nie widać,

bo mgłami jesieni zasnuta,

z nitek babiego lata

robi swetry na drutach.

W ołowianym budzi się domku

czwarta siostra wraz z zimą.

Na obiad je sopel lodu

śniegową przykryta pierzyną.

Guzik jest może maleńki,

lecz ciepłe myśli obudził.

Wstań wreszcie wiosno i ogrzej

zmarzniętych jak sople ludzi.

Grafika: J. Yerka