Tekst roku czyli pisanie na zadanie

No cóż... Sama się w to wpakowałam, a przecież było do przewidzenia, że kto jak kto, ale GM na pewno mi zrobi jakiś numer. Wybrany przez niego obrazek przyprawił mnie o dziki śmiech, po którym nagle spoważniałam, bo co do TAKIEGO obrazka napisać?! Oto moje wypociny:


Hip - hopu trop
breakdance'u smak
ja kocham
kocham tańczyć
choć nie wiem jak

niech laski się
za głowy łapię swe
bo takie balety
są nie dla kobiety

tu trzeba twardziela
co się nie opierdziela
albo kota
co się po parkiecie miota

wyginam boskie ciało
nawet gdyby bolało
bo najlepszy lans
to muzyczny trans

gdy szacun chcesz mieć
na dyskę leć
jedna tofana
i kolesie znają pana

ziomal się dziwi
a barman krzywi

niech laski się
za głowy łapią swe
bo takie balety
są nie dla kobiety



A teraz wersja prozą w wydaniu GM-a:

(...) Otworzyły się drzwi i do biura, niczym szalejący sztorm wdarła się kakofonia basowego dudnienia płynącego z potężnych głośników, wymieszanego z wariacką wrzawą kilkuset rozentuzjazmowanych głosów. Komisarz McCullen skrzywił się boleśnie, jakby ktoś wbił mu w ucho wielki, zardzewiały gwóźdź. „Jeśli TO jest muzyka, to znak, że świat się kończy. Jak w ogóle można słuchać takiego łomotu? I jeszcze do niego tańczyć? Małpy, stado podrygujących małp” – pomyślał z obrzydzeniem o tłumie młodych ludzi, przez który musiał przeciskać się z policjantami, żeby dostać się do biura  w klubie „Laguna”. Miejsca, gdzie gangster załatwiał ciemne interesy. McCullenowi nigdy nie udało się złapać Złomiarza na gorącym uczynku, dlatego kiedy godzinę temu dostał cynk od informatora, że bandzior otrzymał od kuriera nową partię narkotyków, komisarz ucieszył się jak dziecko. Niestety, początkowa radość szybko ustąpiła miejsca irytacji, by w końcu przerodzić się w ledwo skrywaną złość; narkotyków nie udało się znaleźć, choć policjanci skrupulatnie przetrząsnęli biuro i zaplecze.

– Komisarzu, jest coś, co powinien pan zobaczyć – odezwał się stojący w drzwiach policjant.
– Wejdźcie i z łaski swojej zamknijcie drzwi, posterunkowy – wycedził przez zęby komisarz, nie odwracając głowy od Złomiarza. Cokolwiek miał do powiedzenia mundurowy, będzie musiało poczekać. – Najpierw nasz ptaszek zacznie śpiewać.

Gangster siedzący, czy raczej – rozwalony w fotelu za biurkiem, w odpowiedzi zaśmiał się szyderczo. Obserwowanie narastającej frustracji policjantów dostarczało mu mnóstwo dobrej zabawy.

– Akurat! Nic na mnie nie macie. – Wyszczerzył zęby tak nienaturalnie równe i białe, jak z reklamy salonu kosmetyki dentystycznej. – Ja nie robię w prochach. Jestem czysty i niewinny jak niemowlę. Ciężko pracuję i prowadzę poważny, legalny biznes. Daję ludziom muzykę, miejsce do tańca i zabawy, do tego drinki w barze, w rozsądnej cenie. Płacę podatki. Nic na mnie nie macie – powtórzył. – Jeśli koniecznie chcecie zostać dłużej, to dam wam stolik na galerii, na górze. I gratisowe drinki. Może nawet jakąś milutką dziewczynę. Rozerwijcie się, zabawcie. Na mój koszt, ja stawiam! Uczciwi obywatele powinni wspomagać funkcjonariuszy publicznych, prawda? – zaśmiał się.

W komisarzu coś pękło. Błyskawicznie sięgnął przez biurko, chwycił Złomiarza za krawat, gwałtownym szarpnięciem poderwał z fotela i wziął szeroki zamach, by zetrzeć bandycie z twarzy kpiący uśmieszek. W ostatniej chwili powstrzymała go czyjaś mocna dłoń zaciśnięta na ramieniu. To posterunkowy, który nie wiadomo kiedy znalazł się obok.

– Szefie, nie warto brudzić sobie rąk takim śmieciem. Ale MUSI pan zobaczyć TO. Nalegam – powiedział policjant, kładąc nacisk na słowa „musi” i „to”. McCullen znał to spojrzenie. Spojrzenie psa gończego, który podjął ślad. Może jeszcze nie wszystko stracone?
– Lepiej, żeby to było ważne, posterunkowy.
– Jest, panie komisarzu. Zresztą, niech pan sam spojrzy. – Policjant zrobił krok w stronę ściany, całej zrobionej ze szkła. Od strony biura wyglądała jak zwykła szyba, ale od strony sali tanecznej przypominała nieprzezroczystą, matową taflę; takie bardziej wyszukane lustro weneckie; musiało kosztować majątek.

McCullen stanął przed szybą, usiłując dostrzec wśród tańczących cokolwiek wartego uwagi. Na próżno. Wszystko, co widział, to tłum spoconych chłopaków w powyciąganych t-shirtach i dziewczyn w przykusych koszulkach bezwstydnie odsłaniających pępek, podrygujących w hipnotycznym rytmie, w oślepiającej feerii kolorowych świateł. "Skaczące małpy".

– Tam, pod sceną, przy automatach – podpowiedział policjant, wskazując palcem właściwy kierunek.

Komisarz spojrzał i... oniemiał. Widok był absurdalny i surrealistyczny. Wśród tańczących młodych ludzi dostrzegł dwa koty. Zwyczajne dachowce, jakich mnóstwo snuje się po podwórkach, dachach i chodnikach miasta. Tyle że zwierzęta wcale nie zachowywały się normalnie. One... tańczyły. Na dwóch nogach. Kołysały się i wyginały w tym samym rytmie, co ludzie wokoło. Co więcej, były w tym wyraźnie dobre; na jego oczach bury kocur, niczym zawodowy tancerz zakręcił podwójny piruet na tylnych łapach i zamarkował marsz do tyłu, naśladując moonwalk Michela Jacksona. A dziwniejsze było to, że ludzie wokoło zdawali się nie zwracać żadnej uwagi na tańczące koty, tak jakby była to rzecz najzwyklejsza pod Słońcem. „Hej, w końcu wszyscy jesteśmy ssakami i w piątkowy wieczór mamy prawo się zabawić, co nie?”

„Przecież nie zwariowałem!” – pomyślał komisarz, na gwałt poszukując jakiegokolwiek racjonalnego wyjaśnienia tej niezwykłej sceny. – „Może gdybym był pijany albo naćpany, to...” Wtedy spłynęło na niego olśnienie, jak grom z jasnego nieba.

Wzrok McCullena błyskawicznie omiótł wnętrze biura, by w końcu spocząć na dwóch kolorowych, plastikowych miseczkach stojących na podłodze w rogu pomieszczenia. „Muffy” i „Scruffy” głosiły umieszczone na nich napisy wymalowane fantazyjną czcionką, pełną zawijasów. Miski były przepełnione niekształtnymi, brązowymi bryłkami karmy dla kotów. Kilka grudek upadło na podłogę. Niby nic, ale jedno spojrzenie na oblicze Złomiarza, z którego w jednej chwili ulotniły się kpina, szyderstwo i cynizm, upewniło komisarza, że jego podejrzenie jest słuszne. Przykucnąwszy, sięgnął do pierwszej z brzegu miseczki i chwyciwszy w dwa palce brunatną grudkę, ostrożnie zbliżył ją do nosa. Powąchał raz, drugi, trzeci. Zeskrobał odrobinę paznokciem, posmakował koniuszkiem języka. To na pewno nie był żaden Whiskas. Bingo!

Szczęśliwy jak dziecko, wyprostował się: po niedawnej złości, frustracji i gniewie nie zostało ani śladu. Widok kropli potu występujących na czoło przestraszonego gangstera sprawił komisarzowi niewyobrażalną wprost satysfakcję. Długo, za długo czekał na tę chwilę.

– Trenujesz zwierzęta do występów w „Tańcu z gwiazdami”, Złomiarz? – zapytał wyjmując kajdanki, a jego głos ociekał zjadliwą słodyczą. (...)