Uciekający Przed Snami (1)

Pewnego dnia Dziewczynka siedząc na swoim ulubionym miejscu przy oknie zauważyła na końcu drogi zbliżającą się do jej domu sylwetkę. Skupiła na niej wzrok i rozpoznała, że jest to mężczyzna. Biegł szybko, bardzo sprężystym krokiem sportowca. Przebiegł przed jej oknem ze wzrokiem utkwionym w jakiś odległy punkt na horyzoncie i zniknął. Przypomniała sobie, że już go raz widziała. Wówczas również biegł. Czyżby był takim zagorzałym długodystansowcem? ,,No cóż...Jedni lubią biegać, a inni lubią herbatę cynamonową" – pomyślała sięgając po puszkę, kubek i czajnik. W oparach herbaty dosłodzonej miodem o biegnącym mężczyźnie zapomniała, jednak na drugi dzień znów przemierzał drogę przed jej oknem. Wyglądał na znacznie bardziej zmęczonego, tak jakby przez ten cały czas się nie zatrzymywał. Zastanowiło ją to bardzo, toteż wybiegła z domu, dogoniła go i wyciągając nogi z całych sił próbowała dotrzymać mu kroku.
-Długo tak biegniesz?- zapytała.
-Bardzo długo. Za długo - odpowiedział ciężko dysząc.
-Widzę, że jesteś bardzo zmęczony. Dlaczego się nie zatrzymasz i nie odpoczniesz?
-Nie mogę. Boję się, że gdy się zatrzymam, to zasnę.
-No to co?! - zawołała zdziwiona Dziewczynka. Sama była strasznym śpiochem i nie mieściło jej się w głowie, że ktoś może nie chcieć spać nawet wówczas, gdy jest bardzo zmęczony.
-Nie mogę zasnąć, bo mogą przyjść sny... - odpowiedział enigmatycznie mężczyzna i przyspieszył kroku tak, że została w tyle.
,,Dziwne. Widocznie we śnie przychodzi do niego wszystko to, czego się boi na jawie" – pomyślała Dziewczynka i poszła do domu, w myślach nazwając mężczyznę Uciekającym Przed Snami. Przypomniała sobie kilka własnych snów i doszła do wniosku, że naprawdę można się ich bać. O tak! Potrafią być straszne.
Tego samego dnia opowiedziała o spotkaniu Staruszce Den, która usłyszawszy to mruknęła pod nosem:
-Gdybym była młodsza...!
-To co? - podchwyciła Dziewczynka – Co byś zrobiła, gdybyś była młodsza?
-Odnalazłabym Praptaka – odpowiedziała stanowczo Staruszka Den- i zdobyła jeden z owoców, którymi karmi swoje pisklę.
-O czym ty mówisz, Den? Jakie owoce? - dopytywała się Dziewczynka.
-Kiedy ty wreszcie nadrobisz wszystkie braki w wiedzy – powiedziała zrezygnowana Den i zaciągnąwszy się dymem z badyla zaczęła opowieść. Dziewczynka słuchała jej słów bardzo uważnie. Starała się wszystko zapamiętać, gdyż wielokrotnie przekonała się, że informacje, które początkowo uważała za błahe lub całkiem wyssane z palca, mogą stać się bardzo ważne, a nawet uratować jej życie. Z każdym kolejnym zdaniem Staruszki, Niegrzeczna czuła charakterystyczne mrowienie w podeszwach. Nie ulegało wątpliwości, że zapowiada się kolejna wyprawa. Tym razem jej szlak prowadził w kierunku Gór Stromych. Dziewczynka wiedziała, co ma zrobić, lecz Den nie potrafiła jej powiedzieć, jak ma tego dokonać, ponieważ sama w całym swoim długim życiu nigdy nie zawędrowała na tyle daleko, aby zobaczyć Praptaka.



Obraz: Masaru Shichinohe