środa, 28 maja 2014

Zapach


Autor: Gost


poganiam ze wszystkich sił
leniwe zwierzę czasu
nieprzeliczone stada minut
przeprawiam na drugi brzeg

strzepuję z ramienia dzień
jak niewidoczny pyłek
cicho domykam drzwi
za zachodzącym słońcem

dziurkę od klucza
zatykam gwiazdą
na nocnym niebie sufitu
zapalam księżyce powolnych myśli

ubrana tylko w skórę
czekam
aż spłynie ciemność
i przyniesie twój zapach



sobota, 24 maja 2014

Przyjdę

Anna Bodnar




zdziwiony
spotkasz mnie kiedyś
w barze dworcowym
lub w lesie

ożywię martwe
nakarmię głodne

zmurszałe księgi otworzę-
wyrazy wreszcie przemówią

hieroglifem deszczu na szybie
spłynie moje imię

widzącymi w mroku palcami
odcisnę na sercu ślad

pojawię się
za plecami głosem
zapachem chleba
na krawacie włosem

blaskiem rudego słońca
rozproszę śniegi wszystkich zim


***

Mam ostatnio problemy z edycją na blogu.  Ponadto szablon bardzo długo się otwiera, nie mówiąc o wstawianiu grafiki, bo z tym jest jeszcze gorzej. Internet mi chodzi z normalną szybkością, ale blog strasznie zwolnił. Też tak macie? 

środa, 21 maja 2014

Zamurowało mnie

Rzadko polityce udaje się przedrzeć do mojego blogowego światka. Ba, nawet moja codzienność tutaj nieczęsto gości, bo z założenia Ptasia piosenka to dla mnie odskocznia od problemów i wyprawa w inny świat. Jednak gdy to wczoraj zobaczyłam,  oniemiałam z wrażenia.




Źródło zdjęcia

sobota, 17 maja 2014

***




Gdybym obłokiem była,
na niebie puchem białym,
mogłabym sobie płynąć,
o świecie nie wiedzieć małym.


Motylem gdybym była
lub miała skrzydła ptaka,
mogłabym na nich lecieć
tam, gdzie moja Itaka.


A gdybym była rzeką
wielką, czystą, głęboką,
mogłabym wody toczyć,
gdzie ludzkie nie sięga oko


Ale jestem człowiekiem,
ze skaleczenia krew płynie.
Mogę tylko poczekać,
aż to wszystko przeminie...



Źródło grafiki

poniedziałek, 12 maja 2014

Dinozaur




W kolejce do kasy stała za mną matka z nastoletnią córką, wyglądającą gdzieś na drugą klasę gimnazjum. Chcąc nie chcąc usłyszałam fragment rozmowy:
- Mamo, ale on mnie ogranicza!
- Jak to cię ogranicza? Nie pozwala ci rozmawiać z innymi chłopakami? - w głosie matki słyszę lekkie zaniepokojenie.
- Nie! Nie o to chodzi- z pretensją w głosie odpowiada córka.
- No to w czym problem? Patryk to od stycznia twój trzeci chłopak na poważnie. Ja go lubię, bo przynajmniej przychodzi po ciebie i odstawia cię na czas do domu. Jak cię ogranicza? - dopytuje się matka.
- Nie pozwala mi opublikować naszego zdjęcia na fejsie! - wyrzuca z siebie młoda. - Powiedział, że jak to zrobię, to ze mną zerwie. Że nie dla lajków ze mną chodzi. A to mój najprzystojniejszy chłopak! Chciałam tam mieć zdjęcie jak się całujemy! A on nawet mi nie pozwolił zrobić tego zdjęcia, żebym chociaż w telefonie miała!
 - Córcia, ale po co ci zdjęcie, skoro się codziennie widujecie?
- Jak to po co? Bo dziewczyny mi nie uwierzą, że to mój chłopak?! nikt go nie zna. Przecież on chodzi na studia, nie do naszej szkoły!

Poczułam sympatię dla Patryka, który ,,chodzi na studia" i którego nie obchodzą lajki za poderwanie dziewczyny. Ciekawa jestem, czy jej się kiedyś uda zedrzeć z niego skalp w postaci tego upragnionego zdjęcia, potrząsnąć nim gestem triumfatorki nad głowami dziewczyn w klasie: ,,To mój! Ja go tymi rękami...!"  Była bardzo zdeterminowana. Raczej nie odpuści.

Zaraz później sobie uświadomiłam, jakim jestem dinozaurem. Będąc w wieku tej dziewczyny, chodziłam z chłopakiem starszym o 5 lat. Za nic w świecie bym się do tego nie przyznała koleżankom w klasie, bo żadna z nich nie miała chłopaka, zwyczajnie się wstydziłam! Bo to była wielka miłość i nie chciałam o tym rozmawiać z nikim, bo to by była zdrada w stosunku do tego uczucia, do niego, do tej lipy, pod którą mnie wziął za rękę i pocałował. Jak mogłam o tym mówić na przerwie między chemią i biologią?
Dinozaura nie da się ucywilizować. Nadal wierzę, że to, co dzieje się między dwojgiem ludzi, to wyłącznie ich sprawa i nikomu nic do tego. Najwyżej mnie wypchają i zamkną w muzeum. Mam jednak nadzieję, że przynajmniej nie będę jedynym eksponatem. :)

Żródło zdjęcia

sobota, 10 maja 2014

Piosenka byłej gitarzystki


Cały tydzień narzekałam na pracę. A dziś wiem jedno: dobrze, że ją mam.
Mamy weekend, czas na zmianę klimatu... ;-))

Mark Keller


Na bębenku ciągle grałam,
kiedy byłam mała.
W zdumieniu bębnienia
słuchała rodzina,
co zamiast córki
chciała mieć syna.
Rodowa babcia
i tuzin cioć:
,,Po co tak wali?
By z sensem choć!
Toż z niej wyrośnie
zbyt tani drań!
To nie dla ucha
szlachetnych pań.”


ref: A ja nadal
bębnić lubię,
zwłaszcza, gdy 
mam trochę w czubie.


A kiedy miałam
szesnaście wiosen,
to przy ognisku,
w lesie, wśród sosen
ciągle brzdąkałam
coś na gitarze,
wyczekiwałam
spełnienia marzeń
i szczęśliwego
zdarzeń przebiegu,
gotowa sadzić
fiołki na śniegu.
Marzenie miało
pryszczaty nos
i z moich fiołków
śmiało się w głos.


ref: Dziś już nie gram 
na gitarze,
ale nadal
dużo marzę.


Teraz grywam
na pianinie
w srebrnej ramce
tej dziewczynie,
która patrzy
z fotografii
moim wzrokiem.
Lepiej grywa
już Mozarta
i jej broszka
jest coś warta.
Choć łatwiejsza
dla niej gama,
to pianino
stroi sama.


ref: Bo stroiciel,
pal go bies,
ciągle w delegacji jest.
Bo stroiciel,
pal go bies,
ciągle w delegacji jest...

czwartek, 8 maja 2014

Królowa (Śniegu)


Co jakiś czas zdarza mi się w pracy powtarzać wierszyk: ,,Szanuj szefa swego, możesz mieć gorszego". Cytuję go zwykle wtedy, gdy ktoś poirytowany decyzją Królowej ( czyt szefowej), zaczyna na nią narzekać, wyliczać niefortunne skutki różnych jej posunięć czy wpadki organizacyjne. A trochę tego jest... Po pierwsze jednak krytyka jest miarodajna wówczas, gdy samemu potrafi się coś zrobić lepiej. A ja nigdy szefem nie byłam i nie będę, zatem nie wiem, jak to jest. Jestem szeregowcem, który o zarządzaniu nie wie nic, nie kierował nigdy grupą ludzi i nie ma żadnych ambicji w tym kierunku. Ja chcę zrobić swoje, a po pracy pisać wiersze lub iść na rower i mieć spokój.Toteż siedzę cicho.
Po drugie bardzo nie lubię, gdy ludzie wysyłają negatywne emocje, niefrasobliwie wyrzucają z siebie wszelkie urazy, zamiast je jakoś przepracować sam na sam ze sobą lub z tą konkretną osobą. Wiem, wiem, każdy potrzebuje się wygadać. I ja mu zawsze służę uchem, chusteczką na otarcie łez i wszelakim emocjonalnym opatrunkiem. Jednak są to ciągle te same osoby. A przecież większość decyzji Królowej dotyczy w takim samym stopniu nas wszystkich, nie tylko tych wiecznie utyskujących i wołających o opatrunek. Toteż zaczęłam podejmować próby tamowania tej lawiny pretensji, które niczym zatruta woda spływały na moją głowę. Czasem żartem, a czasem tym właśnie wierszykiem: ,,szanuj szefa swego..." Jednak po poniedziałkowym audycie opadły mi ręce. Straszyła nas, że audytor się zapowiedział na kolejny dzień. A tu ani widu ani słychu. Prawdopodobnie nie miał zamiaru wracać. Czekaliśmy na jakąkolwiek informację o tym, jak wypadła kontrola. Wszyscy podenerwowani, niepewni, bo wszystko jakieś tajne/poufne. Może coś nie tak? Niby powinno być ok, ale...?
A Królowa nabrała wody w usta. Praktycznie od poniedziałku się nie pokazywała. Pojawiała się przelotem i zaraz wyjeżdżała. Wreszcie koordynatorka mojej grupy, której dokumentację audytor wyjątkowo solidnie sprawdzał, nie wytrzymała nerwowo. Stwierdziła, że woli wiedzieć nawet najgorsze, niż czekać. Poszła do Królowej i zapytała, jak wypadł audyt. Usłyszała:
- Bardzo dobrze! Żadnych uwag.
Zwątpiłam. Czy nie dało się chociaż w kilku zdaniach powiedzieć ludziom, że dobrze się spisali, że odwalili kawał dobrej roboty? Bo odwalili. Czy zespół tak trudno zmotywować i pokazać - bez nakładów finansowych - że się docenia jego pracę? Czemu miało służyć trzymanie nas w napięciu od poniedziałku? Po co ten kij, skoro marchewka daje znacznie lepsze efekty?

Oj, nieprędko już ten wierszyk powtórzę.

wtorek, 6 maja 2014

Pani Czesia



Pani Czesia, nasza sprzątaczka, zdobyła ogólne uznanie dzięki swoim nowatorskim rozwiązaniom w dziedzinie języka. ,,Tamta pani wysokie mniemanie o sobie rości" - to tylko mała próbka jej talentu. Niecenzuralnych tekstów Wam oszczędzę. Na widok pani Czesi ze szmatą w dłoni na gwałt chowamy do szuflad wszystko, na czym nie ma pieczątki. Tylko papier z pieczątką wzbudza u niej respekt na tyle duży, aby go nie potraktowała jak śmiecia i nie wyrzuciła do kosza. Pani Czesia objawia swoją złośliwość jeszcze w inny, znacznie bardziej wyrafinowany sposób: czyha na kubki z niedopitą kawą. Wystarczy wypuścić ucho z dłoni i odwrócić się lub wyjść na minutę, aby po powrocie stwierdzić kawa wylana a kubek umyty. Jednym słowem mamy posprzątane. A organizm domaga się kofeiny...wrrr...
Ogólne podenerwowanie spowodowało, że pani Czesia, chodząc wczoraj po korytarzu, nieco ciszej narzekała na ten ,,gó...any świat". Jednak na widok kuriera z firmy cateringowej, który na zamówienie szefowej przywiózł w termosach obiad dla audytora, uśmiechnęła się ironicznie, pokiwała głową i powiedziała: ,,Oj, ludzie, ludzie, co wy robicie! Nie dajcie mu jeść!" I poszła.
- O co jej chodzi? - zapytał kolega Mariusz.
- Nie mam pojęcia - odpowiedziała Mariola, przerywając na ten krótki moment banie się. Ja nagle zgłodniałam na myśl o obiedzie i wyjęłam z torebki batona. Nikt nie rozumiał pani Czesi, ale akurat w tym nie ma nic nowego ani dziwnego. Czasem ciężko panią Czesię zrozumieć. Taka już jest.
Tymczasem tuż przed końcem pracy gruchnęła wieść, że audytor zamierza wrócić na drugi dzień! Tego się nikt nie spodziewał. Ogólny jęk zawodu i irytacji. I domysły, że może coś nie tak??
- Mówiłam, nie dajcie mu jeść - zawołała pani Czesia przekrzykując odkurzacz. - O głodzie go było z tymi papierami posadzić, to by więcej nie wrócił. Trza mieć trochę rozumu.

Może i trza było. Tymczasem mamy powtórkę z rozrywki ;-)

Źródło zdjęcia 





niedziela, 4 maja 2014

Audyt





- Ale co on może sprawdzać? - kolega Mariusz skierował to pytanie do szefowej.
- WSZYSTKO - padła lakoniczna odpowiedź.
- Wszystko? - zapytała stażystka.
- Wszystko?! - powtórzyła z niedowierzaniem koleżanka Marysia.
- Tak, wszystko. Musicie być przygotowani na KAŻDE pytanie. - Głos szefowej zwanej Królową był kategoryczny i pobrzmiewały w nim ponure nuty. Usłyszałam odgłosy Sądu Ostatecznego czy może tylko trąby jerychońskie? Już sama nie wiem. Tak czy owak postanowiłam drążyć temat:
- O wszystko, no tak... Czyli o obwód w biuście też nas może zapytać?
Kolega Mariusz skwitował to gromkim śmiechem. Koleżanka Marysia z biustem w rozmiarze XXL uśmiechnęła się przebiegle, stażystka spuściła głowę i prychnęła, a ja zostałam zgromiona lodowatym, jakże wymownym spojrzeniem Królowej (Śniegu).
Czuję jak zimno ogarnia mnie od stóp i pełznie coraz wyżej i wyżej. Byle nie dotarło do głowy...Chociaż w tych okolicznościach hibernacja jest całkiem niezłym rozwiązaniem.

Zblogowani

zBLOGowani.pl