Królowa (Śniegu)

Co jakiś czas zdarza mi się w pracy powtarzać wierszyk: ,,Szanuj szefa swego, możesz mieć gorszego". Cytuję go zwykle wtedy, gdy ktoś poirytowany decyzją Królowej ( czyt szefowej), zaczyna na nią narzekać, wyliczać niefortunne skutki różnych jej posunięć czy wpadki organizacyjne. A trochę tego jest... Po pierwsze jednak krytyka jest miarodajna wówczas, gdy samemu potrafi się coś zrobić lepiej. A ja nigdy szefem nie byłam i nie będę, zatem nie wiem, jak to jest. Jestem szeregowcem, który o zarządzaniu nie wie nic, nie kierował nigdy grupą ludzi i nie ma żadnych ambicji w tym kierunku. Ja chcę zrobić swoje, a po pracy pisać wiersze lub iść na rower i mieć spokój.Toteż siedzę cicho.
Po drugie bardzo nie lubię, gdy ludzie wysyłają negatywne emocje, niefrasobliwie wyrzucają z siebie wszelkie urazy, zamiast je jakoś przepracować sam na sam ze sobą lub z tą konkretną osobą. Wiem, wiem, każdy potrzebuje się wygadać. I ja mu zawsze służę uchem, chusteczką na otarcie łez i wszelakim emocjonalnym opatrunkiem. Jednak są to ciągle te same osoby. A przecież większość decyzji Królowej dotyczy w takim samym stopniu nas wszystkich, nie tylko tych wiecznie utyskujących i wołających o opatrunek. Toteż zaczęłam podejmować próby tamowania tej lawiny pretensji, które niczym zatruta woda spływały na moją głowę. Czasem żartem, a czasem tym właśnie wierszykiem: ,,szanuj szefa swego..." Jednak po poniedziałkowym audycie opadły mi ręce. Straszyła nas, że audytor się zapowiedział na kolejny dzień. A tu ani widu ani słychu. Prawdopodobnie nie miał zamiaru wracać. Czekaliśmy na jakąkolwiek informację o tym, jak wypadła kontrola. Wszyscy podenerwowani, niepewni, bo wszystko jakieś tajne/poufne. Może coś nie tak? Niby powinno być ok, ale...?
A Królowa nabrała wody w usta. Praktycznie od poniedziałku się nie pokazywała. Pojawiała się przelotem i zaraz wyjeżdżała. Wreszcie koordynatorka mojej grupy, której dokumentację audytor wyjątkowo solidnie sprawdzał, nie wytrzymała nerwowo. Stwierdziła, że woli wiedzieć nawet najgorsze, niż czekać. Poszła do Królowej i zapytała, jak wypadł audyt. Usłyszała:
- Bardzo dobrze! Żadnych uwag.
Zwątpiłam. Czy nie dało się chociaż w kilku zdaniach powiedzieć ludziom, że dobrze się spisali, że odwalili kawał dobrej roboty? Bo odwalili. Czy zespół tak trudno zmotywować i pokazać - bez nakładów finansowych - że się docenia jego pracę? Czemu miało służyć trzymanie nas w napięciu od poniedziałku? Po co ten kij, skoro marchewka daje znacznie lepsze efekty?

Oj, nieprędko już ten wierszyk powtórzę.