P jak pa pa

Elena Shumilova

U jak uważnie

Bardzo uważnie obserwuję swój umysł. Tropię ślady pamięciowe, wizje, emocje, archetypy, wydeptane ścieżki skojarzeniowe i nagłe, przypadkowe asocjacje... Te wszystkie narracje, wokół których buduję swój świat, nakładają się na siebie, zazębiają i przenikają. Nieustanny ruch. Jestem miejscem, w którym dokonują się ciągłe przemiany. Wcale nie odrębnym bytem, a miejscem. No właśnie! Czemu wcześniej na to nie wpadłam? Ktoś to na pewno przede mną wiedział. Ciekawe, czy był tym odkryciem podekscytowany tak samo jak ja. Chyba to miał na myśli Kępiński pisząc o metabolizmie informacyjnym i człowieku jako systemie otwartym. Niby prawda dawno znana, ale poczuć ją na własnej skórze to inna para kaloszy. Odkrywcza to ja nie jestem.

M jak metabolizm

A więc przemiana. Pierwiastki, których dostarczam organizmowi, zamieniają się w komórki mojego ciała, a informacje, które wymieniam z otoczeniem to cegiełki, z których zbudowane jest moje Wewnętrzne Miasto. Po drodze zawiły proces obróbki. Wypalanie cegieł i mieszanie zaprawy murarskiej. Tak czy owak przemiana. Bez kierunku, bez celu. A może ten cel jest gdzieś w tle, za kurtyną? Może jest, tylko mniej widoczny niż ten zmieniający się pierwszy plan? Tylko czy warto go szukać?

--- 

Co to właściwie jest? To, czego teraz doświadczam? Harmonia? Nie wiem. Jakiś rodzaj dopasowania do tego, co się wydarza. Mogę rejestrować te wszystkie drgnienia, zmiany temperatury i tonacji emocjonalnych tylko dlatego, że wydarzenia zredukowałam do niezbędnego minimum: jedzenie, sen, jazda na rowerze i weranda. Nikt do mnie nie mówi. Nikt nie domaga się, żebym ja coś powiedziała, żebym to lub tamto. Chwilo, trwaj... Króliczku, nie odchodź.

C jak ciało

Ależ ono mądre! Ciało wie wszystko, co trzeba. A tym, czego nie trzeba, nie zawraca sobie głowy. Samo z siebie potrafi odróżnić potrzebne od zbędnego. Wystarczy słuchać, dać się prowadzić, dostroić umysł do sygnałów, które ono wysyła. A my zwykle robimy wszystko, żeby nie słyszeć. Stawiamy wysoki mur między ciałem i duszą, jak nam wpoiło chrześcijaństwo. Rozdarcie człowieka na ciało i duszę to jeden z bardziej chybionych pomysłów ludzkości. Fatalne konsekwencje z tego wynikające są nie do ogarnięcia i jeszcze długo nie do odwrócenia. Jaki szatan mógł wpaść na to, że ciało jest złe? Ono tak naprawdę jest źródłem wiedzy i szczęścia. To nasze myśli mącą powierzchnię wody. Doznania są ok. To z myślami jest zwykle coś nie tak.

Jak to możliwe, że na dnie duszy znalazłam ciało? 

T jak tu i teraz

Przestałam w siebie pompować medialną papkę.
Przestałam stroić miny.
Przestałam się przejmować tym, czy inni mnie zaakceptują i polubią.
Przestaję rozdmuchiwać ego, ale to jest praca na całe życie.
Przestałam odczuwać ból istnienia i niepokój.
Przestałam zamulać umysł cudzymi sprawami zgodnie z zaleceniem Marka Aureliusza:

,,Nie marnuj pozostającej ci części życia na rozmyślania o innych, jeżeli nie ma to związku z jakąś sprawą użyteczności publicznej."

W pierwszej chwili to zdanie  wydało mi się nie do przyjęcia, ale ono jest tylko zachętą do wyzbycia się chorobliwej ciekawości dotyczącej życia innych - zwykle obcych - ludzi. Przecież wszelkie programy i portale o ,,prawdziwym" życiu celebrytów mają rekordową oglądalność. A po co poświęcać uwagę czyimś rozwodom i romansom? Po co cudze życie brać na przemiał i robić z niego pokarm? Marek Aureliusz ma rację.
Lepiej i przyjemniej płynąć z nurtem przemian, które rzeźbią pejzaż. Odciąć prąd w zwojach mózgowych i doznawać. Być tu i teraz. 

P jak pa pa

Obudziły mnie wróble. Gdy tylko otworzyłam oczy, pojawiło się uczucie czystości. Takie piękne i takie zapomniane. Gdzie podziały się moje emocjonalne śmieci? Gdzie zwały niesegregowanych odpadów, którymi zapychałam dziury w czasie? W kurach jest coś niesamowitego. Ich grzebanie i skrzeczenie przybliża mnie do czegoś autentycznego, uspokaja. Wprawiają mnie w dziwny trans, podczas którego chłonę świat jak gąbka, odczuwam wszystkimi zmysłami bez zadawania pytań i szukania odpowiedzi. 
Pa pa, śmieci! Pochwalone bądźcie kury  - gdaczący świadkowie małych cudów. Wygląda na to, że jestem szczęśliwa. I po co podskakiwałam do gwiazdek z nieba i goniłam króliczka, skoro można było poczekać, aż sam przykica? 
Ciekawe z jakim uczuciem kiedyś przeczytam notatki z tych pensjonarskich wzruszeń.