M jak Misiek

Elena Shumilowa

J jak Jubilat
Dostałam od gospodarza stary, strasznie zardzewiały rower marki ,,Jubilat". Nie ma świateł ani ręcznego hamulca. Wracając do chałupy po pierwszej przejażdżce, wpadłam na płot, bo nie wiedziałam, że trzeba hamować nogą. Na szczęście płot się nie przewrócił, ja też. :))) Jeśli ten złom się zepsuje kilka kilometrów od domu, co wtedy zrobię? Wrócę na piechotę, a jeśli koło odleci - co bardzo możliwe - zostawię ,,rower" w rowie. Niech go szukają. O dziwo, jakoś się trzyma. Jeżdżę nim do wsi po zakupy. Jego przenikliwe skrzypienie to system alarmowy dla tutejszych: uwaga! obcy na horyzoncie! Chcąc nie chcąc przyciągam spojrzenia, bo słychać mnie z daleka.
Ludzie na wsi patrzą całkiem inaczej. Nie spuszczają wzroku, nie peszą się. Oni się przypatrują. Jest w tym przypatrywaniu jakaś masywność. Ciekawość i dystans. Jest ciężar worka z ziarnem. Jest wahanie: zaufać czy nie?
W mieście spojrzenia są całkiem inne. Ślizgają się po twarzy jak łyżwiarze po lodzie i gładko suną dalej. Nie ma w tym wahania, nie ma ciężaru, jest lekkość. Przechodnia trzeba zgrabnie ominąć i mknąć za własnymi sprawami. Ludzie we wsi taksują mnie wzrokiem, jakby kładli na szali. Szacują. Są czujni.
Co o mnie myślą? Jak wyglądam w ich oczach? Kim jestem? 

M jak Misiek
Jest psim weteranem. Ma 16 lat. Mały żółty kundelek, który całe życie spędził na łańcuchu przy budzie. Słabo widzi. Pilnuje kur i mnie. Kupuję mu kiełbasę w sklepie. Merda ogonem na mój widok, wcina ze smakiem wszystko, co mu daję. Miałam ochotę zdjąć mu obrożę, ale nie chcę się zachowywać jak przemądrzała turystka, która wprowadza swoje porządki. Chcę się wpasować w ten porządek. Życie tutaj toczy się według własnych reguł. Nie mam prawa ich zmieniać. Przecież po moim wyjeździe i tak Miśka przywiążą do budy.
Dzisiaj mniej słońca. Świat bardziej popielaty, z odcieniem sepii.
Biała kura przekrzywia głowę. Jednym okiem zagląda światu pod podszewkę, a drugim patrzy na obłoki leniwie dryfujące po niebie.
Co tam widzi, czego ja dostrzec nie potrafię?

K jak koszty
Siedzę na werandzie, umyłam włosy i suszę je na słońcu. Ruda wiewiórka skacze z gałęzi na gałąź, jej zwinne ciałko zakończone ruchliwym ogonkiem rysuje w powietrzu linię falistą. Zrywa orzechy w zielonych łupinkach, wygrzebuje w trawie pod gruszą dołek  i upuszcza do niego swój skarb. Nie zakopuje. Zostawia. Zapomina. 
Podczas jedzenia kaszy z mlekiem, po całym dniu na rowerze, uświadomiłam sobie, że koszty całodziennego wyżywienia tutaj wynoszą nie więcej 10 zł. Dwie kromki chleba z masłem i solą, szklanka kaszy, dwie szklanki mleka, torebka migdałów i kilka jabłek znalezionych pod dziką jabłonią na polach. Butelka mineralnej. Jeden obiad w przeciętnej restauracji to kilka dni pobytu tutaj. Tyle tylko, że tam ktoś inny za mnie pilnuje kaszy, żeby się nie przypaliła. Abstrahując od pieniędzy: jakie koszty płacimy za ten cały luksus, który nam wciska cywilizacja? Oddajemy spokój, równowagę wewnętrzną, umiejętność cieszenia się z drobiazgów, tanio jak barszcz sprzedajemy kontakt z własną naturą - a to są rzeczy bezcenne. To zabytki klasy 0. Cywilizacja mi wmawia, że powinnam pachnieć Armanim i pachnę Armanim. Dlaczego tak trudno się uwolnić od tego wszystkiego? 

M jak mogłam
A mogłam być w Paryżu! Nawet zrobiłam przedpłatę, na szczęście mi zwrócili pieniądze. Mogłam mieć fotki pod Wieżą Eiffla i chwalić się nimi w pracy. Mogłam poznać nowych ludzi, kręcić przed nimi towarzyskie piruety. Mogłam tańczyć, jak mi zagrają. Tym razem sama gram. Nie, nawet nie gram. To nie jest dobre słowo. Raczej stroję instrument.  Słucham własnej muzyki i próbuję się dostroić do szumu rzeki. Płynąć razem z nią, omijać tamy i zdradliwe wiry. Dobrze, że nie straciłam intuicji. Mam sporo szczęścia, bo nie potrafię kłamać samej sobie i to mi pokazuje kierunek.
Po co pozwalałam innym szarpać struny?  W końcu nie jestem niczyją własnością, tak jak nikt nie jest moją.  Tutaj spotkałam kogoś, kogo dawno nie widziałam : siebie. Paryż nie ucieknie.
A mogłam się z sobą rozminąć. Mogłam nadal żyć rozdwojona i rozproszona, gonić własny ogon.  Czy możliwe, aby rzeka rozwidlała się, długo płynęła dwoma korytami, a później znów łączyła w jeden nurt?