czwartek, 17 stycznia 2013

,,Księga ziół"- Sandor Marai






O tym, że natura jest równoczesnie wspaniała i nudna

,,Ale kiedy wchodzisz do wielkiego lasu albo wychodzisz na pustkowia, albo podróżujesz morzem i twoja dusza wypełnia się uczuciem wspaniałości i nieskończoności, nie łudź się: wiedz, że ciebie w głębi serca interesuje tylko człowiek, nic innego. Gwarna kawiarnia jest tak samo ciekawa jak Atlantyk albo Sahara, albo sosnowe lasy w Karpatach. Tak, jeden tylko człowiek, kiedy odsłania swoją istotę albo zdradza tajemnicę, jest ciekawszy niż Mont Blanck. Podziwiaj nieskończoność natury, staraj się żyć w harmonii z własnych charakterem i siłami przyrody, ale nie wstydź się i nie zaprzeczaj, gdy nawet najwspanialszy jej spektakl zdumiewająco szybko przestanie cię interesować i pociągać, jeśli bezpośrednio nie ma nic wspólnego z losem znanych ci ludzi. Romantyczna okolica w ciągu krótkiego czasu okaże się niezrozumiała i nudna, jeśli na scenę nie wejdzie człowiek, jedyny prawdziwy i nigdy nie nużący przedmiot twojej obserwacji i twojego zainteresowania Twoją sprawą, przeżyciem, rolą, losem na tej ziemi jest człowiek, a nie Mont Blanck. Świat jest tylko barwą i dekoracją, którą niezbyt uważnie obserwujesz; twoje serce i umysł, dygocąc, nasłuchują jedynie monologu tego podejrzanego bohatera.
Wszystko inne, wcześniej czy później, zrobi się nudne.


Obraz: A. Kowch

17 komentarzy:

  1. Trudno nie zgodzić się z powyższym tekstem :)

    P.S. Bardzo, bardzo tu ładnie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wu,
      zgadzam się, choć człowiek to trudny orzech do zgryzienia ;-)

      serio łądnie?? a może, że całe tło powinno być białe? wahałam się...

      Usuń
    2. To prawda :)

      Ładnie, ładnie, wszystko idealnie się zgrywa:)

      Usuń
    3. no to fajnie :)
      lubię, jak jest ładnie :)
      tylko jeszcze nie wiem, jak usunąć ten fiolet w komentarzach. ale może i do tego się dobiorę.

      Usuń
    4. Służę pomocą:)
      (na piv.)

      Usuń
  2. A dla mnie ludzie są wielkim rozczarowaniem... może to okropne, ale wolę zwierzeta :)

    OdpowiedzUsuń
  3. oj, Martuś...
    jak ja Ciebie rozumiem! ja mam całe życie fazy fascynacji ludźmi na przemian z rozczarowaniem. to jest ciągła huśtawka, która może wreszcie się zatrzyma kiedyś na stałym poziomie?
    ten fragment budził mój sprzeciw - dlatego go zamieściłam. a z drugiej strony wiem, że Sandor Marai ma rację: ciągnie nas do ludzi jak ćmy do światła...:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zgadzam się z treścią, która została zawarta w treści posta.
    Ale, też zgadzam się z komentarzami.
    Są chwile, gdy fascynują nas ludzie, chcemy z nimi spędzać jak najwięcej czasu, obserwować, to co robią.
    Jednak są też momenty,(zazwyczaj kiedy ludzie nas zawodzą) gdy nie rozumiemy ich i wyborów jakie podejmują, gdy potrzebujemy tylko zwierząt, czy spędzenia paru chwil pośród przyrody myśląc, że tylko one nas zrozumieją.
    To one nas najbardziej zajmują.
    Jednak musimy pamiętać, że potrzebujemy ludzi, zwierząt i przyrody.
    Nie powinniśmy rezygnować z nawet jednej części łączącego się w całość Świata.

    Pozdrawiam:)
    Kasia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cześć, Kasiu! miło, że się odezwałaś :)
      już sam fakt, że to zdanie napisałam, świadczy o tym, że ludzie są ważni i mają na nas duży wpływ. to oni decydują o tym, czy świat wydaje nam się miejscem godnym pobytu... zatem nie można ich bagatelizować.
      zgadzam się z Tobą: świat to ludzie, zwierzeta i rośliny, skały... jeśli z czegoś zrezygnujemy, to będziemy znacznie biedniejsi. musze to zapamiętać i przypomnieć sobie, gdy zapragnę ucieczki... :)

      Usuń
  5. Myślę, że sam człowiek byłby marny bez otaczającej nas rzeczywiści i potężnej przyrody. Skąd by brał inspirację np. do malowania? Szybko wyczepiałby pokłady tkwiące w drugim człowieku. Zabrakłoby mu bodźców do rozwoju.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kadarko,
      tak, po pierwsze inspiracja, a po drugie spokój. przyroda daje mi spokój i wytchnienie.
      ale muszę przyznać, że więcej bodźców dostarczają mi ludzie.

      Usuń
  6. Świat jest piękny, gdy dzielimy się nim z drugim człowiekiem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. bywa, że my chcemy dzielić swój świat, a inni nie bardzo mają ochotę. ale to chyba sporadyczne przypadki.

      Usuń
    2. Bywają i tacy, którzy nie chcą.. Czytając Twój wpis od razu przypomniał mi się film Into the wild Sean Penna oparty na rzeczywistej historii. Jeśli nie oglądałaś to gorąco polecam. I tak jak kiedyś ów młody człowiek wyruszył wgłąb niegościnnej Alaski w poszukiwaniu samego siebie, pewny życia w pojedynkę wśród pięknej dzikiej natury, na końcu swojej przygody i życia, dochodzi do wniosku, że jednak istotą szczęścia jest dzielenie się nim z drugim, tak i ja uważam, że każdy samotnik z wyboru pewnego dnia dochodzi do wniosku, że potrzebuje drugiego człowieka. Choćby do dzielenia wrażeń czy przemyśleń (a już o masażu pleców nie wspominając :P).

      Usuń
    3. Anatola,
      nie znam tego filmu, ale dzięki za podpowiedź.

      ja mam na zmianę fazy wielkiego zapotrzebowania na więź z drugim człowiekiem i zapotrzebowania na samotność.

      nie wiem jak było z Sandorem Marai, ale odnoszę wrażenie, że był samotnikiem z zamiłowania. był tak głęboko przekonany o swojej pisarskiej misji, że nie dopuszczał możliwości, aby się z kimś bliżej wiązać. napisał coś, co mnie rozśmieszyło i trochę przeraziło: że szczytem ,,grubiaństwa" ze strony innych jest to, gdy cię zaproszą na cały dzień z noclegiem do siebie, bo to zmusza do zmiany trybu życia i przerwania pracy ;-))

      Usuń
  7. To moja "podręczna" książka:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ptaszko,
      ja się dość często z Sandorem Marai mam ochotę spierać, ale często pisze to, o czym ja od dawna myślę, tylko nie potrafię tego werbalizować.

      Usuń

Zblogowani

zBLOGowani.pl