Goya

Jakoś mnie ostatnio malarze mocno inspirują. Bo też to bardzo ciekawy temat z powodów zarówno biograficznych, jak i z racji dzieła, które po sobie zostawili. Zastanawiam się, dlaczego sztuka tak często łamie ludziom życie?
Poprzedni wiersz o van Goghu krystalizował mi się prawie pół roku. Żeby go napisać sporo czytałam o twórczości i życiu van Gogha, dotarłam do jego listów do brata, obejrzałam nawet film ,,Vincent i Theo". Nie wspomnę już nawet o oglądaniu reprodukcji obrazów i ... i NIC! Byłam pewna, że to jeden z tych wierszy, których nigdy nie napiszę, a jest ich całe mnóstwo. Kiszą się jak ogórki w kajecikach ;-)) W końcu zapomniałam o Vincencie.  Aż tu nagle i niespodziewanie -  przy śniadaniu puenta przyszła sama i jak komar zaczęła mi bzyczeć za uchem.
Teraz znów Francisco Goya... Bardzo ciekawa postać. Wykonał sporo prac, będących satyrą na Inkwizycję, która w Hiszpanii w jego czasach nadal bardzo skutecznie działała.
To straszne, ale wiersz wydaje mi się bardzo aktualny, ale może przesadzam. Oby!  ;-)
























.

kiedy rozum śpi

a na dnie studni porośniętej mchem

zaczyna dudnić ukryte tam serce

struchlałym biciem wspina się

po rusztowaniu żeber

i podchodzi do gardła

to znak

że budzi się upiór Torquemady -

ogniem ziejąca czaszka

kością rysuje znak krzyża

nad kacerskim stosem

nie zadowala go miejsce na zewnątrz głowy

krucyfiksem wyłamuje drzwi

zamierza się Biblią – narzędziem tortur

i podsuwa ci pierścień do ucałowania

nie masz

nie masz przed nim innego schronienia

jak tylko w kokonie obrazu

                                           wiersza

 

 

Rysunek F. Goipt.:  ,,Kiedy rozum śpi, budzą się upiory..."