:)

Wystarczy przejść kilka uliczek, minąć hipermarkety i już po chwili zaczyna się inna rzeczywistość. Świat drzew, roślin, owadów i ptaków. Zapuściłam się w zarośniętą ścieżkę, zieloną i złotą. Po bokach miałam wysokie trawy i jakieś wybujałe badyle, wśród których rozpoznałam znajomą z dzieciństwa: roślinę o drobnych, żółtych kwiatkach, która ma podłużne nasionka. Są lekko graniaste, przypominające mikroskopijne strąki zielonego groszku, tylko mniej spłaszczone. Gdy się takie dojrzałe nasionko naciśnie na końcu, ono pęka i katapultuje swój materiał genetyczny w postaci brunatnych kuleczek. Sprytnie, prawda? Gdy byłam mała, myślałam, że w tym nasionku siedzi robak. Przynajmniej tak twierdziła moja starsza siostra.
Spod nóg wytrysnął mi kos i poleciał tak gwałtownie w gęstwinę, że zastanawiałam się, czy aby nie zderzy się z jakimś drzewem. Chwilami wchodziłam w cień, to znów w plamę oślepiającego słońca i przypomniałam sobie, że trzeba podziękować za las. Nie bardzo wiem komu, ale dziękuję.
Oburzeniem napełnił mnie fakt, że w budce lęgowej dla ptaków zagnieździły się szerszenie. Z otworu w desce wydobywało się ponure buczenie. Widziałam też dzięcioła w czerwonej czapce, który stukał w zwalony pień. Przez chwilę nasłuchiwałam sygnałów jego dzioba, nadawanych alfabetem morse' a. Odszyfrowałam prosty komunikat: Chce mi się żyć!
Wracając mijałam cmentarz. Dotknęłam policzków, żeby się upewnić, czy jest w nich życie: jest :) Później Słońce położyło mi wielkie rozgrzane dłonie na plecach i przyprowadziło mnie do domu.



Obraz: moki