Niegrzeczna Dziewczynka i kobieta - klaun

Było lato. Powietrze pęczniało od obietnic, a jaskółki wykrawały z płachty nieba chińskie znaki  yin i yang. Ziemia oddychała niebem, a Niegrzeczna Dziewczynka podczas długich rowerowych wycieczek oddychała zielenią. Niecierpliwie wyczekiwała, aż dojrzeją jabłuszka o niewysłowionej słodyczy, które miały jej zastąpić smak i zapach ukochanych truskawek.

Pewnego razu o świcie jakaś nieznana siła podniosła jej powieki. Umysł Dziewczynki był nadal owinięty ciepłą mgłą snu, jednak docierające do niego światło sprawiło, że zaczął leniwie reagować na bodźce i niechętnie rejestrować na taśmie pamięci to, co właśnie się działo z resztą jej ciała. Coś poderwało ją z łóżka i postawiło na równe nogi. ,,Zaraz, zaraz...przecież ja jeszcze śpię...co się dzieje? Śpię na stojąco?” - myślała bezładnie, usiłując rozeznać się w sytuacji.  Wówczas usłyszała brawa, które na dobre ją obudziły. Rozejrzała się zdziwiona i stwierdziła, że oto stoi na scenie w oślepiającym blasku reflektorów, a przed nią znajduje się widownia wypełniona po brzegi. Usłyszała zachęcający okrzyk:

-No dalej! Tańcz Dziewczynko! Dziewczynko! Pokaż nam, co potrafisz!  

Cofnęła się przestraszona i chciała uciec ze sceny, bo przecież niewiele potrafi, jednak usłyszała muzykę, której urok zatrzymał ją w miejscu. Ta sama nieznana siła, która wyciągnęła ją spod kołdry, teraz wprawiła jej ciało w ruch. Dziewczynka płynęła w tańcu, ruchami dłoni i bioder opowiadała miłosną historię, zaczęła nawet wykonywać skomplikowane figury i czuła na sobie zachwycone spojrzenia wielu, wielu par oczu.  Ach, jak przyjemnie było czuć muzykę, wypełniającą jej ciało! Przecież od dzieciństwa marzyła o tym, żeby zostać tancerką. Wreszcie spełnia się jej wielkie marzenie. Po tańcu dostała gromkie brawa, które zabrzmiały w jej uszach niczym dźwięki niebiańskiej harfy. A wszystko to udało jej się zrobić bez zmęczenia, bez wysiłku, gdyż jej ciałem poruszała nieznana siła, którą Dziewczynka  w myślach błogosławiła. Poczuła się wreszcie ważna, zauważona i doceniona. Po występie ta sama nieznana siła sprawiła, że Dziewczynka uśmiechała się do wszystkich i wszystkiemu przytakiwała. Ciągle kiwała głową na znak zgody, mówiąc: tak, tak, tak… Jednak po jakimś czasie od uśmiechu zaczęły ją boleć policzki, a ktoś z widowni wskoczył na scenę, chwycił mikrofon i zaczął cynicznie drwić z rzeczy dobrych, mądrych i pięknych, w których Dziewczynka pokładała całą swoją dziecięcą ufność i nadzieję. Zaczął wyśmiewać słabszych i tych wszystkich, którzy nie mają dość odwagi, aby umieć się obronić przed szyderstwem. Dziewczynka, która czekała na następny występ w garderobie, chciała pokręcić głową na znak protestu, zawołać: ,,Nie, nie, nie!” Jednak z przerażeniem stwierdziła, że ta dziwna, nieznana siła, która postawiła ją na scenie,  zmusza ją teraz do wykonywania ruchu tak, tak, tak…

Pokonując opór, Dziewczynka zbliżyła się do znajdującego się w garderobie dużego lustra, uważnie przyjrzała się sobie i  dostrzegła setki ledwie widocznych nitek i sznureczków poprzyczepianych do powierzchni jej ciała, a z tyłu nad sobą twarz kobiety pokrytą grubą warstwą białego pudru. Kobieta miała wetkniętą na nos czerwoną piłeczkę - nieodzowny atrybut każdego klauna. Dziewczynka zrozumiała, że to kobieta - klaun  pociąga za wszystkie sznureczki i za ich pomocą próbuje ją zmusić do potakiwania. To kobieta - klaun postawiła ją na scenie, a brawa i poczucie bycia zauważoną mają zagłuszyć jej wewnętrzny głos, który ma do powiedzenia coś innego niż wiecznie potakująca głowa. Dziewczynka zdała sobie sprawę z tego, że lada chwila całkiem straci umiejętność mówienia nie, nie, nie i kręcenia głową na znak protestu. I wówczas wpadła w wielką złość. A złość dodała jej siły.

- Nie! Nie zgadzam się na traktowanie mnie jak marionetki! - krzyknęła odwracając się gwałtownie do stojącej za nią kobiety z piłeczką klauna na nosie.

W odpowiedzi usłyszała śmiech, co rozzłościło ją jeszcze bardziej. Poczuła się jeszcze silniejsza i wykorzystując jedną z niezwykłych umiejętności kobiet Klanu Papierowych Kulek, zaczęła wirować niczym wrzeciono. W ten sposób zerwała wszystkie oplatające jej ciało sznureczki. Wreszcie poczuła, że przyszła do Siebie. Później podeszła do mikrofonu i powiedziała głośno i wyraźnie:

- Nie. Nie zgadzam się!

Nie było braw. Była cisza.

Była sobą, co jest równie oczywiste jak oddychanie. To potrafiła najlepiej, ale za oddychanie nie dostaje się braw.



Grafika: Hypnozis