F jak film

Kees Scheren

Pamięć działa dziwnie. Nie przestrzega reguł gry, wyłamuje się wszelkiej logice. A może my jej mechanizmów nie znamy? To wielka zagadka. Moje pudełko na tyłach głowy gromadzi wszystkie doznania, dźwięki, zapachy, myśli... Czasem sięgam do szufladek i przegródek, ale częściej jest tak, że coś wysuwa się na plan pierwszy samoistnie. Wychodzi zza kurtyny i mówi: hej! to ja! nadal tu jestem!

Nie wołałam przecież tego chłopaka, z którym pierwszy raz w życiu się całowałam. Nie wołałam,  a on nagle staje przede mną jak żywy. Ma zaparowane okulary, gorące usta i lekko drżące dłonie. Po co przyszedł? Co chciało mi powiedzieć to wspomnienie? Albo tamta wyspa na rzece, będąca tłem już całkiem innej historii. Strzęp piaszczystego  lądu, zaledwie kawałek plaży z małym namiocikiem pośrodku. Rano pod stopami muszle, gdzieniegdzie ślady ptasich nóżek, zamglony brzeg i tęczowa sukienka, którą już dawno porwał wiatr niepamięci i poniósł w nieznanym kierunku.

Od dawna mam w jakimś zakamarku pewną scenę. Wstajemy z grupką szkolnych przyjaciół po projekcji filmu ,,Wielkie żarcie”. Na sali skrzypią krzesła, słychać rozmowy, ogólny rozgardiasz i głowy dymiące od wrażeń, zwłaszcza że momenty były... hihihi… Siedzący w środku kolega szturcha mnie i koleżankę łokciami. Film trwał długo, wszyscy zdążyli zgłodnieć. Po kinie mamy iść do baru na pizzę. Przesuwam się w stronę wyjścia bokiem między rzędami krzeseł i nagle dostrzegam na widowni młodego chłopaka, który siedzi pogrążony w tak głębokiej zadumie, że nic do niego nie dociera. Nie zauważył chyba, że na wielkim ekranie są już tylko literki spływające w dół. Siedzi jak zahipnotyzowany. Zaraz zgasną światła, przyjdzie bileterka i go wygoni. A on ani drgnie. Czemu tak siedzi? Znajomi wychodzą, a ja zaczynam się ociągać, niemal przystaję i ukradkiem go obserwuję. Próbuję przeniknąć to zastygłe milczenie. Udaje mi się. Czuję jego aurę: to smutek. Głęboki, bezbrzeżny smutek kogoś, kto wie. Ale co on niby takiego wie, czego nie wiem ja? Cóż takiego zobaczył na tym filmie? Ja swoimi oczami podlotka dostrzegałam tylko ludzi, którzy żyją w luksusie, robią sobie wielką balangę i kochają się. Fajne to nawet było. Kobiety miały drogie futra i koronki, których im zazdrościłam.  A co? Może luksus nie jest fajny, co?? Niby czemu on tak milczy i bezczelnie jak dymem z papierosa wionie mi w twarz tym swoim smutkiem. Pamiętam jak patrzę na niego i jestem zła, bo chce mi zabrać beztroskę. Jeszcze chwilę bronię w myślach tego futra i koronek ze wszystkich sił, ale jego smutek jest silniejszy. Zatrzymuje mnie i zmusza do zauważenia drugiej strony życia. Czuję, jak to zderzenie powierzchownej beztroski z jego smutkiem zapada we mnie niczym kamień w wodę - do samego dna. I ten kamień tam nadal jest. Tkwi w tym samym miejscu, choć tyle wody upłynęło... Tyle filmów, tyle zdarzeń bardziej doniosłych. I kto wie, czy ten przypadkowy człowiek nie był moim najlepszym nauczycielem? Pojawiał się wiele razy. Wpadał z niezapowiedzianą wizytą, siadał na widowni i patrzył na mój film aż do napisów końcowych. Zawsze potykałam się o jego fotel i czułam na sobie to mądre spojrzenie, które miało dość odwagi, żeby widzieć więcej, ilekroć coś mnie niosło w stronę wielkiego żarcia.

Może dlatego nadal ważę tylko 54 kg?   ;-))