Istota z Kartonu

Lato posmutniało. Spakowało do walizki słomkowy kapelusz, zwiewne sukienki, krem z filtrem UV i odleciało z ostatnim stadem bocianów. Nastała jesień. Pewnej nocy, gdy cała wioska Klanu pogrążona była w głębokim śnie, przywiózł ją na grzbiecie długowłosy Wiatr. Jesień dosiadała Wiatru niczym rumaka, wczepiając posiwiałe z zimna palce w jego białą, rozczochraną grzywę. Pohukiwała przy tym dziko i od tego dźwięku wszystkim jeżyło się wszystko: ludziom włosy, zwierzakom sierść, a rybom łuski. Natychmiast obydwoje  - Jesień i Wiatr - zabrali się do pracy. Ona zrywała z drzew liście, a on rzucał nimi w twarze przechodniów, zwijał w powrozy, miotał nimi po drogach. Jedną z tych dróg szła Niegrzeczna Dziewczynka z Cynikiem przy nodze. Właściwie nie wiedziała, jaki jest cel tej wyprawy, jednak to jej wcale nie psuło przyjemności wędrowania. Albowiem jeśli jest droga, w dodatku taka, na której nie widać śladów czyichś stóp, to należy nią pójść. Tak brzmiała jedna z nieoficjalnych mądrości Klanu Papierowych Kulek. Co prawda Dziewczynka miała zwyczaj brać sobie do serca tylko to przykazanie, które jej w danym momencie pasowało, ale czyż nie na tym polega dokonywanie wyborów?

Nie na tym?? No to na czym?

A więc szła. W pewnej chwili Cynik oddalił się od niej i pobiegł w stronę wielkiej sterty rudych liści. Zaczął wokół niej węszyć, grzebać i szczekać alarmująco, co oznaczało: ,,Chodź szybko! Coś znalazłem!”  Zaintrygowana podbiegła i zaczęła wraz z nim rozgarniać suche liście. Okazało się, że pod nimi było duże kartonowe pudło. Obejrzała karton ze wszystkich stron. Był zamknięty, może skrywał coś cennego?

- Co w nim może być? - powiedziała głośno trochę do Cynika a trochę do siebie.

- Ja - usłyszała odpowiedź dobiegającą z wnętrza pudła..

- A kim jest ja? - zapytała rezolutnie i zbliżyła się, chcąc przyłożyć  ucho do wieka, żeby lepiej słyszeć.

Jednak wówczas ze środka zamiast odpowiedzi dobiegł ostrzegawczy pomruk:

- Odsuń się i nie podchodź do mnie za blisko!

Dziewczynka lekko przestraszona odskoczyła i powiedziała uspokajająco:

- No dobrze już, dobrze. Nie denerwuj się. To tylko ja, Niegrzeczna Dziewczynka i mój przyjaciel, pies Cynik. Nie wiedziałam, że ktoś tam jest. Już idziemy. Przepraszam, że zakłóciliśmy ci spokój.

Przywołała Cynika i ruszyła dalej. Po kilku metrach usłyszała za sobą wołanie:

- Gdzie jesteś?! Gdzie jesteś, Dziewczynko…?!

Wróciła do kartonu i zaniepokojona zapytała:

- Co się stało? Przecież miałam nie podchodzić…

- Tak, miałaś nie podchodzić, ale i nie odchodzić.

- Hmm... Nie odchodzić, ale i nie podchodzić - odparła mocno skonsternowana Dziewczynka.

Żeby to lepiej przemyśleć, usiadła pod drzewem, zapaliła badyl i zapytała:

- Długo siedzisz w tym kartonie?

- Bardzo długo - padła odpowiedź. Głos Kartonowej Istoty był ciepły, jednak bardzo smutny. Dudnił złowrogo zniekształcony przez ściany tekturowej klatki.

- To może chcesz wyjść?Nie sądzę, żeby ci tam było dobrze…

- Jest mi bardzo źle. Chcę stąd wreszcie wyjść - powiedział głos i Dziewczynka wiedziała, że to była prawda. Podeszła do kartonu i już chwyciła wieko, żeby je zdjąć i wreszcie wypuścić na wolność Istotę, gdy usłyszała:

- Proszę cię, nie dotykaj tego! Miałaś nie podchodzić! Proszę cię, nie zbliżaj się do mnie!

Dziewczynka powtórnie odskoczyła. Ręce bezradnie opadły jej wzdłuż tułowia.,,Co mogę zrobić dla Istoty z Kartonu” - zastanawiała się. Zaś głośno powiedziała:

- Wiesz co? Pójdę nazbierać kasztanów. Leży ich pełno przy drodze. Będę cały czas w pobliżu i usłyszę twoje wołanie.

Z kartonu dobiegł pomruk, który wzięła za aprobatę.

Dziewczynka poszła drogą w kierunku kasztanowca i po chwili cała torebka H&M była wypchana dorodnymi kasztanami. Potrzebowała czasu. Chciała sobie to wszystko przemyśleć.

Wtem zza kępy głogu usłyszała alarmujące ujadanie Cynika. Pobiegła w jego kierunku i jakież było jej zdziwienie, gdy znalazła tam drugi karton, bardzo podobny do poprzedniego, może trochę mniejszy.

- Co? Znów karton? - zawołała zaskoczona i wówczas dopiero oderwała wzrok od ziemi i rozejrzała się. Wszędzie, pod wszystkimi drzewami były kartony! Cynik biegał od jednego do drugiego, szczekał i merdał ogonem, co nieomylnie wskazywało, że są w nich ludzie. Jego szczekanie wzbudzało w nich niepokój, bo ten i ów pokrzykiwał coś gniewnie lub wołał, żeby się nie zbliżać i dać mu święty spokój.

Dziewczynka zawróciła w stronę domu. Po drodze podjęła postanowienie, że codziennie będzie odwiedzała Istotę z Kartonu. Przynajmniej tę jedną, bo wszystkich nie sposób.

- Widzisz, Cyniku? Jesień przyniosła nie tylko kasztany - powiedziała do psa. Wcale jej nie zdziwiło, że swoim ogrodzie pod brzozą dostrzegła tekturowe pudło - w sam raz dla jej niewielkich rozmiarów. Wręcz zapraszało do środka. A gdyby tak się zwinąć w ciasną papierową kulkę i przespać całą jesień i zimę? Życie w kartonie musi mieć swoje uroki. A może jej się tylko wydaje? Zawahała się...

Z drzewa wirując spadł ostatni liść.

Grafika: S. Ban