Romans z Burmistrzem?!

Takie rzeczy zdarzają się tylko w snach. Przynajmniej mi, bo Monice Levinsky również w życiu. Otóż jest przyjęcie, na którym są obecni wszyscy ludzie, z którymi pracuję. Długi stół zastawiony wszelakim dobrem, ciasno oblegany przez ludzi w strojach wieczorowych. Wśród nich siedzę ja. Ogólna wrzawa.
W pewnej chwili na salę wchodzi Burmistrz Miasta we własnej osobie. Zapada nagła cisza. Po chwili wzdłuż stołu przebiega szmer, wszyscy odwracają się w jego stronę, zaskoczenie i lekka konsternacja. Wówczas wstaje moja szefowa i zaczyna wygłaszać przemówienie powitalne ku czci przybyłego, ale ten rzuca tylko w jej stronę:
- Nie trzeba. Jestem tu incognito.
Szefowa z obrażoną miną siada, a Pan Burmistrz podchodzi do mnie, pochyla się, podaje mi kluczyki od auta i mówi poufałym szeptem do ucha:
- Naprawiłem ci samochód.
Później bierze mnie za rękę, prowadzi do sali obok, podaje kieliszek wina. Po wypiciu zaczynamy tańczyć,
a ten taniec jest taki, że już sama nie wiem jaki, bo chyba w życiu nie tańczyło mi się tak bosko. Czuję, że palcami ledwie dotykam parkietu, że się unoszę, odrywam od ziemi... Mało tego! Pan Burmistrz całuje mnie najpierw we wnętrze dłoni, a później coraz wyżej i wyżej aż do łokcia, ramienia i szyi, a ja to przyjmuję, jak coś oczywistego.
Dobrze, że budzik zadzwonił, bo kto wie, jak ten sen by się potoczył dalej ;-))

Rano przy kawie błąkam się po znajomych blogach, oglądam cudne zdjęcia, które przenoszą mnie do Wewnętrznego Miasta... Nagle przypominają mi się nocne balety. Ze śmiechu parskam kawą w monitor, co mnie wyrywa z chwilowego niebytu i każe spojrzeć na zegarek. Co?? Już siódma? Powinnam być w drodze! Biegiem do szafy, buty zasuwam w aucie.
Wpadam do pracy spóźniona kilka minut, co mi się nie zdarza, w drzwiach spotykam szefową. Mimo obawy, że mi wypomni spóźnienie, ogarnia mnie wewnętrzny chichot: ciekawe, co jej się śniło ;-))


Źródło grafiki