Mur

Od kilku tygodni Niegrzeczna Dziewczynka bawiła się w niebo. Wymyślała dla niego nazwy i imiona, nazywała w narzeczu Papierowych Kulek. Snuła fabuły mądre i głupie, cieniutkie i słabe jak nici babiego lata, później zwijała je w kłębek i na drutach od Staruszki Den próbowała z tej baśniowej przędzy wydziergać ciepły szalik na zimę. Te które Wiedzą Więcej odradzały jej taką zabawę, jednak to wcale a wcale nie było dla niej przeszkodą, żeby nadal dziergać swój szalik i cieszyć się jego fakturą, splotem, kolorem.

Staruszka Den przyglądała się temu z pobłażliwym uśmiechem i z zagadkową miną na pomarszczonej twarzy mówiła:

- Ty o-szalałaś!

Nie było w tym jednak drwiny, tylko czułość, która dodawała otuchy, gdyż szaleńcy obdarzani byli w Klanie Papierowych Kulek zasłużoną estymą jako mający dostęp do skarbca, w którym bogowie przechowywali to, czego inni nie chcieli, bo nie umieli dojrzeć prawdziwej perły pod warstwą błota. Przecież nikt nie chce sobie brudzić rąk błotem.

Dzień za dniem szal się wydłużał.  Żeby wzmocnić ścieg  Dziewczynka wplatała weń własne włosy i sierść z grzywy lwa, który często krążył wokół jej domu, szukając ciepła, a nocami sypiał na progu.

W końcu dzianina osiągnęła odpowiednią długość. Dziewczynka stanęła przed lustrem w przepięknym kolorowym szalu spływającym z ramion. Cóż za przemiana! Zbliżyła twarz do gładkiej tafli i nie mogła uwierzyć własnym oczom, bo z lustra patrzyła na nią twarz, która była...była...

-Nie, to niemożliwe! To mi się tylko wydaje - pomyślała, zasłoniła lustro kuchennym fartuchem i wróciła do codziennych zajęć. Jednak widok własnej twarzy w tamtej krótkiej, lśniącej chwili nadal tkwił pod jej powiekami i dodawał wiary w to, że może z brzydkiego kaczątka, którym zawsze była, wyrośnie jakiś inny ptak? To by dopiero była radość!

Z czasem nabrała pewności, że szal posiada magiczną moc. Nie rozstawała się z nim ani na chwilę. W nocy trzymała go pod poduszką i nie pozwalała Cynikowi nawet spojrzeć w jego kierunku, aby go przypadkiem nie potarmosił, jak to robił z większością miękkich przedmiotów.

Tamtego dnia Dziewczynka wybrała się na przechadzkę w wyjątkowo dobrym humorze. Z szalem owiniętym wokół szyi czuła się silna i miała wrażenie, że potrafi pokonać każdą przeszkodę. Podskakiwała i śpiewała piosenkę, nad nią świeciło jesienne Słońce, za nią biegł Cynik, a na pobliskim drzewie siedziało spore stadko Długopiórych

Ptaków, które tylko czekały na to, żeby jej przynieść w dziobkach Nowe Znaczenia.

- Czy można oczekiwać większego szczęścia? - pytała siebie.

- Nie, nie można - odpowiadała - i biegła beztrosko dalej, napawając Się radością z powodu magicznego szalika.

Nagle uderzyła w coś głową. To było tak nieoczekiwane, że zachwiała się i cofnęła kilka kroków. Przed nią stał bardzo wysoki, sięgający niemal do nieba mur. Na głowie zaś robił się guz. Próbowała mur przewrócić ramieniem, ale tylko uderzyła się boleśnie. Wreszcie wzięła rozpęd i ze wszystkich sił z wyskoku uderzyła w przeszkodę butem. Jakież było jej zdziwienie, gdy po chwili oprócz guza na głowie i siniaka na ramieniu miała zwichniętą kostkę w prawej nodze...Kto wymyślił ten mur? Kto go tutaj postawił? Dlaczego akurat tu??Przecież taki mur mógłby sobie stać gdziekolwiek!

Bezsilna usiadła i rozpłakała się rzewnymi łzami nad tym wielkim nieszczęściem, albowiem nieszczęścia Dziewczynek potrafią być większe od nich samych. Nieszczęścia wcale nie są szyte na miarę jak ubranie u krawca. Nie działa w ich przypadku zasada adekwatności. Nieszczęścia

chodzą podobno parami i dopadają na chybił trafił każdego kto im się nawinie, nie bacząc na jego rozmiar. A rozmiar Niegrzecznej Dziewczynki był doprawdy niewielki. A może to mur był dla niej za duży? ,,Jeśli nie ma sposobu, żeby go sforsować, to po cóż, u licha, Emma napisała ten głupi mur? “ - myślała buntowniczo Dziewczynka, szykując się do dyskusji ze swoją stwórczynią.

Jednak na wszelki wypadek sięgnęła do pudełka na tyłach głowy i na jednej z fiszek znalazła słowa: ,,Głową muru nie przebijesz”. Kto je tam zapisał? Kto jej wsunął fiszkę do pudełka na tyłach głowy?? Na pewno nie ona sama. Gdybyż te mądre słowa przeczytała wcześniej! Jednak korzystanie z cudzych mądrości, nawet jeśli je miała w pudełku, nie leżało w zwyczaju Niegrzecznej Dziewczynki. W jej zwyczaju leżało zdobywać mądrość nabijając sobie guzy. Takiej mądrości jej dociekliwe Się ufało.

Nagle Dziewczynka zrozumiała, co powinna zrobić. Uderzyła się dłonią w czoło, a jej odkrycie przypieczętowane zostało odgłosem plaśnięcia, po którym dało się słyszeć głośny okrzyk ”Ałaaa!!!”. Taki dźwięk wydają wszystkie Dziewczynki, gdy się uderzą w guza na czole.

Dźwięk wibrował przez chwilę na pustej drodze, a gdy umilkł, Dziewczynka ruszyła wzdłuż muru, bowiem przeszkodę, której nie można przeskoczyć ani jej usunąć, należy po prostu ominąć.

Grafika: Anna Le Mouton