Maciej Boryna

Zasięgnąwszy tu i ówdzie języka, jak się zabrać do dzieła, postanowiłam zasiać trawę na małym skrawku ziemi, na którym do tej pory rosły dzikie badyle i równie dzikie maliny. Uznałam, że czas się wreszcie pozbyć tej dżungli. Przezornie późną jesienią wynajęłam pewnego jegomościa z fioletowym od nadmiaru napojów wysokoprocentowych nosem. Stawił się w określonym dniu i oświadczył, że nie ma łopaty ani grabi, zresztą nie ma niczego, co mogłoby się przydać do pracy. Dostarczyłam mu potrzebne narzędzia, zaliczkowałam jak należy i zadowolona czekałam na efekty. Jego zadaniem było wykarczowanie wszystkiego i przygotowanie ziemi pod trawnik. Jegomość jednak nie mógł się oprzeć pokusie wynikającej z posiadania w kieszeni banknotu i przepadł w połowie roboty. Nie przyszło mi do głowy, że powinnam stać w bramie i sposobem Reytana zatrzymywać go przy próbie ucieczki. Miał dostać drugie tyle, ale beczki z wiśniowym winem są bardzo tanie, co przyuważyłam przy kasie w supermarkecie, a kwota, którą ode mnie otrzymał, wystarczyć mogła na wiele, bardzo wiele beczek...Kto by się w tej sytuacji przejmował jakimiś chaszczami, mając w tak bliskiej perspektywie hektolitry wina  ;-)) Owszem, są firmy świadczące usługi ogrodnicze, ale mój skrawek to dla nich za małe zamówienie. Uznałam, że nie święci garnki lepią i ruszyłam sama uprawiać ziemię. Na tym etapie polegało to na podkopywaniu i wyrywaniu korzeni po tych wszystkich badylach, którym tak niefrasobliwie pozwalałam rosnąć. Po dwóch dniach harówy mam złamany paznokieć, bąbla na palcu i w miarę równy teren. Już widzę siebie rzucającą ziarno gestem Macieja Boryny. Mam tylko nadzieję, że nie skończę życia jak on, padając trupem na swoje zasiewy ;-P
A tak w ogóle to radocha nie z tej ziemi! Najbardziej się cieszę ze znalezienia kępki najprawdziwszych fiołków, które przesadziłam w lepsze miejsce. Teraz będę drżeć, czy aby nie zwiędną?? Czy polubią nowe miejsce??

Zdjęcie