,,Prowadź swój pług przez kości umarłych" - Olga Tokarczuk

Książka urzekła mnie swoim przesłaniem. Rzecz bowiem dotyczy naszego stosunku do zwierząt -  naszych młodszych braci. Olga Tokarczuk bardzo radykalnie traktuje problem i moim zdanie słusznie.  W końcu w Dekalogu, którym tak ochoczo powiewamy przy każdej okazji, mamy V przykazanie, które jednoznacznie mówi: Nie zabijaj. Dlaczego zakaz zabijania miałby dotyczyć tylko ludzi - pyta autorka snując mroczną fabułę powieści.
Główna bohaterka, Janina Duszejko, jest mścicielką, która identyfikuje się z zabijanymi zwierzętami i w ich imieniu wymierza ludziom sprawiedliwość... Krótko mówiąc odpłaca pięknym za nadobne.
Powieść mnie nie porwała jakimiś szczególnymi walorami literackimi, jednak dobrze, że została napisana.
Jest bardzo ładnie wydana. Nie myślę tylko o okładce, ale głównie o grafice Jaromira Svejdika, która w trakcie lektury bardzo mi działała na wyobraźnię i wprowadzała klimat niesamowitości.

,,Gniew zaprowadza porządek, pokazuje świat w oczywistym skrócie, w Gniewie też powraca dar Jasności Widzenia, o który trudno w innych stanach"( str.43)



,,Więzienie nie tkwi na zewnątrz, ale jest w środku każdego z nas. Może jest tak, że trudno bez niego żyć." ( str. 46)

,,W jakimś sensie takie osoby jak ona, te, które władają piórem, bywają niebezpieczne. Narzuca się od razu podejrzenie fałszu - że taka osoba nie jest sobą, tylko okiem, które nieustannie patrzy, a to, co widzi, zmienia w zdania; w ten sposób okrawa rzeczywistość ze wszystkiego, co w niej najważniejsze, z niewyrażalności." ( str. 67)

,,Trzeba mieć oczy i uszy otwarte. Kojarzyć fakty. Widzieć podobieństwo tam, gdzie inni widzą całkowitą odmienność, pamiętać, że pewne wydarzenia dzieją się na różnych poziomach lub wiele zdarzeń jest aspektem tego samego. I że świat jest wielką siecią, że jest całością, że nie ma żadnej rzeczy, która byłaby osobna. Że każdy, nawet najmniejszy fragment świata związany jest z innymi skomplikowanym Kosmosem korespondencji, które trudno jest przeniknąć zwykłemu umysłowi. Tak to działa. Niczym japońskie auto." ( str. 72)

,,Nie lubiłam poezji. Wszystkie wiersze świata wydawały mi się niepotrzebnie skomplikowane i niejasne. Nie rozumiałam, dlaczego tych rewelacji nie zapisuje się po ludzku - prozą." ( str. 87)

,,...mój wysiłek jest bardzo znikomy, mieści się na główce szpilki, właśnie tak, jak i moje życie. O tym należałoby pamiętać" ( str. 69)