Nie trybię

Coraz bardziej mnie przeraża wszechobecna konkurencja. Mam wrażenie, że konkurencyjność jest osią świata, podstawową zasadą, przenikającą wszelkie formy ludzkiej aktywności. Nie wyrażam zgody na funkcjonowanie w takiej rzeczywistości. Nie chcę w tym uczestniczyć, bo moja lepszość automatycznie oznacza czyjąś gorszość. Pojęcia gorszości i lepszości są najbardziej perfidnym wymysłem szatana ;-] Nie chcę być ani lepsza, ani gorsza. Chcę być tylko tym, kim jestem, czyli sobą. Co z tego, że nie wiem, kim jestem. Niby po co mam to wiedzieć? Nie muszę tego wiedzieć, bo i tak nie wiedziałabym, co z tą wiedzą zrobić, gdyż ta wiedza jest czymś kompletnie nieprzydatnym. Wiem natomiast bardzo dokładnie, kiedy jestem zmuszona udawać i coraz gorzej mi to wychodzi. Kiedyś nosiłam glany i nimi próbowałam wystukiwać własny rytm. Wydawało mi się, że gdy założę wysokie obcasy, to się dopasuję. To będę mogła bez zmrużenia oka robić to, czego się ode mnie oczekuje. Sądziłam, że zostanę miłosiernie wchłonięta przez tak zwany ogół czyli szerokie rzesze społeczeństwa. Nie udało się ani społeczeństwu, ani mnie, bo coś we mnie wiecznie staje dęba. Jestem nadal niedopasowana.
Jestem jak kamień, który przypadkiem się dostał między trybiki skomplikowanej maszynerii. Kamień zgrzyta, ale też czuje naciski z wielu stron...
Jaki z tego wniosek? Taki, że nie trybię. Jak na ironię poszukiwałam jakiegoś obrazka do tego wpisu i wyskoczyło mi w grafice Google zdjęcie z odsyłaczem do Ptasiej piosenki, konkretnie do wpisu pt.:,,Zawsze zostaje urojona podróż po obłokach..." Na pewno patrzenie na obłoki i życie z głową w chmurach jest lepsze od rozpychania się łokciami. Nie wątpię. Ponadto na takie pryszczate problemy, z których powinnam może wyrosnąć tak jak z trądziku młodzieńczego, paczka sezamków powinna mi dobrze zrobić ;-)