Alicja

Rymy nie są już modne. Co do tego nie ma wątpliwości. Aby wiersz nadążał za duchem czasu, musi być zawiły, niejasny, poszarpany i nierówny, bo podobno dusza poety - ta wieczna zagadka - jest notorycznie targana wielkimi emocjami. Moja nie jest. Tak jakoś. Moje emocje są pospolite i dość przyziemne. W sam raz na taką staroświecką formę. A ja lubię rymy, bo jest w nich jakaś tkliwość dla świata, dla słów...
Rymy nie mają pazurów. Nie szarpią. Kołyszą :)

W ciągu ostatnich kilku dni przeszłam przyspieszony kurs asertywności. Okazało się, że dzioba potrafię używać nie tylko do śpiewania słodkich piosenek, ale i do  obrony swojego terytorium, które w moim odczuciu zostało naruszone. Myślę, że napiszę o tym w kolejnym odcinku przygód Niegrzecznej Dziewczynki, jak temat na dobre mi się skrystalizuje. Na szczęście już po burzy. No i kilka nowych wierszy... :)

Cześć Alicjo, czy mnie jeszcze znasz?
Patrzę na ciebie z lustra,
poznaję twoją szyję i twarz,
choć w oczach jest jakaś pustka.

Ile kalendarz pokazał dat,
odkąd zrywałaś poziomki?
I co takiego zrobił ci świat,
że legły karciane domki?

Czemu wybiegłaś wtedy na deszcz,
nie poczekałaś do rana?
Został twój zapach, szminka i wiersz,
lecz nie zostałaś ty sama.

Dużo się dzieje, ruch jest i gwar,
sprawy się ciągną lub pędzą,
lecz wyparował już z życia czar,
dzień snuje się szarą przędzą.

Tylko za morzem, za górą, za mgłą
majaczy rzeka i łąka,
wszystkie wspomnienia o tobie tam są,
i w trawie dojrzewa poziomka.

Nawet gdy nogą dociskasz gaz,
to kątem oka wciąż zerkasz
na tamtą ścieżkę, łąkę i las
w ramce wstecznego lusterka.



ps. Alice, to o mnie, ale dedykuję Tobie. Wiesz dlaczego... :)