Leśny diabeł cz. 2.

gosia janik

Pędzel kosmicznego malarza zaczął nakładać coraz jaśniejsze odcienie mroku na czarne płótno nocy. Powoli z tła wyłaniała się leśna polana, na niej stary dąb z wielką dziuplą. Zimna mgła unosiła się coraz wyżej nad lasem. W pewnej chwili w pniu drzewa coś zachrobotało, zaszeleściło i dąb wydał ze spróchniałych trzewi głuchy odgłos. Ruda sarna stojąca na polanie czujnie zastrzygła  uszami,  po jej grzbiecie przemknął nerwowy dreszcz. Gotowa do ucieczki wielkimi, wilgotnymi oczami spojrzała w stronę drzewa, jednak uspokoiła się, gdyż wszystko  ucichło. Czy to jednak była sarna czy tylko oderwany od zwierzęcia, spacerujący po lesie, zabłąkany cień sarny? Nie wiem, nadal nic nie wiem. Przecieram oczy, ale słabo widać we mgle…Słowa dopiero wyłaniają się z wilgotnego mroku jak uśpiony nocą las.

Diabeł jeszcze nie wyszedł z dziupli. Wciąż tonął w oparach niedomówień razem z domniemaną sarną. Nie miał jeszcze własnej opowieści, nikt go do tej pory nie napisał. Diabeł był zaledwie ziarenkiem, anemicznym zalążkiem narracji, która rozłazi się w szwach jak zbutwiały worek i tapla w grzęzawisku domysłów. Razem z diabłem w poczekalni do napisania cierpliwie czekała kobieta o rozłożystych biodrach. Powinna teraz siedzieć w domu na skraju miasteczka, opierając się plecami o kaflowy piec. Powinna trzymać na kolanach czarnego kota i mruczeć razem z nim dziwne zaklęcia.

Kot w pewnej chwili powinien poruszyć wąsami i poczuć skradające się słowa. Tak, tak, już je zwietrzył! Pachniały jak tłuściutkie, dobrze wypasione myszy. Przeciągając się z lubością, wciągnął w nozdrza tę najpiękniejszą na świecie woń, która każdego kociego piecucha jest w stanie poderwać na cztery łapy i wygonić z ciepłego domu na polowanie.

Kim właściwie była zatopiona w ciszy czekania kobieta?

A kim był kot, skoro poszedł polować na słowa??