Leśny diabeł część 3

Lilian Gish - London, 1926.

Tego dnia, w samym środku zimy  leśny diabeł poczuł w kościach wiosnę, która dawała o sobie znać na koniuszku ogona, pod kępką czarnych włosów. Gwoli ścisłości wiosnę najpierw poczuły jego pchły, które nie wiedzieć po co obudziły się z zimowego snu i urządzały w jego czuprynie harce. Kąsały przy tym swojego żywiciela tak niemiłosiernie, że diabeł ruszył z kopyta w stronę leśnego jeziorka. Z rozpędu wskoczył do lodowatej wody i zanurzył się w niej z głową. Liczył na to, tym chytrym sposobem uda mu się potopić utrapione insekty. One jednak zwietrzyły podstęp i zostały na brzegu, zanosząc się ze śmiechu. Poczekały spokojnie aż diabeł wyjdzie z wody i ze zdwojoną siłą objęły w posiadanie swoje królestwo.

Ociekając wodą i drapiąc się za uszami, diabeł ruszył w stronę ludzkich siedzib. Nie wiedział jednak, że miasteczko dopiero wyłania się z nieistnienia. Ba! Nie tylko miasteczko, ale nawet wiodąca w jego kierunku droga była jedynie pomysłem literackim Emmy, która coraz szybciej stukała w klawiaturę, aby zdążyć jego szlak napisać i na czas rozwinąć przed idącym  diabłem. Jak fotograf rozwija rolkę czarno - białego polaroidu, tak ona rozwijała przed diabłem drogę. 

Pisz, Emmo, pisz! W przeciwnym wypadku opowieść utknie w martwym punkcie. Zawiśnie nad przepaścią milczenia, rozpłynie się w nicości jak grudniowa mgła nad polaną o świcie…

Ale Emma przestała pisać. Usłyszała milknący tupot drobniutkich mysich nóżek na drewnianej podłodze kuchni. To był znak, że słowa się rozbiegły zabierając Ciąg Dalszy. Wyjrzała przez okno. Kim ona właściwie jest w kontekście tekstu? Autorką czy trzecioplanową postacią? Kto tutaj jest kim? Jeśli ona jest autorką, to rozdaje karty, a w takim razie powinna je potasować, obmyślić reguły gry i zdecydować czyj ruch. Kim jest Emma w dramacie, jaki pisze dla niej Wielki Scenarzysta? Tego dnia po źle przespanej nocy czuła się jak znak interpunkcyjny. Zaledwie jakiś przecinek lub pauza. Należałoby się zbuntować i domagać jakiejś poważniejszej roli. Tylko czy warto brać diabła za rogi? W dodatku takiego, który ma pchły?? Nagle poczuła wielką ochotę, żeby napić się mleka. Podeszła do kredensu, wyjęła miseczkę i napełniła ją mlekiem. Później zanurzyła w nim usta i zaczęła pić maleńkimi łyczkami. ,,Co się ze mną dzieje??" - pomyślała w trakcie tej czynności przerażona, ocierając wierzchem dłoni usta. Miska potoczyła się po podłodze i narobiła przykrego hałasu. Emma jednak szybko wzięła się w garść. Postanowiła omijać wszystkie lustra z obawy, że zobaczy w nich czarne wąsy... Nie czas na to, aby płakać nad rozlanym mlekiem. Diabeł się obudził i wyszedł z dziupli. Trzeba z nim coś zrobić. Znów zaczęła stukać w klawiaturę... ( Się wymyśla co dalej )