L jak lęk lub lot

Nicholas Bell

Ogranicza pole widzenia, zawęża świadomość, która koncentruje się tylko na przyczynie lęku lub nawet nie tyle na niej, a na samym lęku, bo przyczynę czasem ciężko uchwycić, rozpoznać i nazwać. Wówczas człowiek zamienia się w kreta. Grzebie łapkami, przedziera się po omacku przez oporną przestrzeń i brnie ciasnym korytarzem przez życie. Od czasu do czasu wystawia głowę na powierzchnię, poznaje nowych ludzi, maluje obrazy, idzie ze znajomymi do knajpy lub zapisuje się do klubu dyskusyjnego, ale oślepiony światłem szybko czmycha pod ziemię. Zostawia na trawniku kopiec. To jego wołanie: znajdźcie mnie, tędy można do mnie trafić, hop hop! Jednak gdy ktoś zbyt raptownie próbuje zajrzeć do jego podziemnego królestwa lub chce go wyciągnąć na słońce, prycha i wystawia śmieszne ząbki. Nie jest mu dobrze pod ziemią, ale kret nie jest przystosowany do życia na łące i podziwiania kwiatów.  On woli wąchać korzonki, bo ich zapach już zna. Ciasny korytarz lęku nie ma dla niego tajemnic, a trawnik ma ich wiele. 

Albo inne porównanie: człowiek owładnięty lękiem jest jak górnik z latarką na czole. Wąski strumień świadomości to pasmo światła zogniskowane na jednym punkcie, a  z jednej i drugiej strony twarda, zimna ciemność, która na niego napiera. Nic to. Trzeba iść…

A gdyby tak wyregulować guziczek latarki tak, aby światło świadomości rozchodziło się na boki? Może tam, gdzie górnik widzi tylko twardą ścianę, rosną drzewa i śpiewają ptaki? Może tam jest przestrzeń i otwarty horyzont? Może są jeziora o szmaragdowych wodach, nad którymi kumkają żaby? 
Rozgarniasz łapkami mrok i myślisz: gdzie jest ten guziczek? Gdzie on jest?? 
Wreszcie go znajdujesz, przyciskasz i i ciepłe światło rozpływa się dokoła. Robi się jasno aż po horyzont. Przypominasz sobie, że oprócz krecich łapek masz także skrzydła. Rozprostowujesz je, bo zdrętwiały pod ziemią i lecisz, lecisz nad szmaragdową taflą spokojnej wody. I obejmujesz spojrzeniem całe to piękno...