Leśny diabeł część 4.

James Dean

Udało się na czas napisać drogę rozwijającą się w stronę ludzkich siedzib. Udało się zbudować miasteczko,  wyłożyć kamieniem mały ryneczek, poustawiać ławki, a na jednej z nich położyć miejscowego pijaka. Leśny diabeł szedł, a po wejściu do miasteczka zaczął się skradać. Jego przejście przez rynek polegało na wykonywaniu wielkich skoków od ławki do ławki. Za każdą z nich siedział chwilę przyczajony i rozglądał się, a zyskawszy pewność, że mieszkańcy jeszcze śpią, ruszał dalej. Właśnie wykonał długiego susa do następnej ławki, ale odskoczył od niej przerażony: na ławce ktoś był! W dodatku leżąca postać  podniosła głowę i wymamrotała nieprzytomnie: ,,Napiję się z tobą, ale ty stawiasz…” Diabeł czmychnął czym prędzej, bowiem czyjeś spojrzenie mogło osłabić jego moc. Zdążył jednak zauważyć wielkie, białe skrzydła leżące pod ławką. Wyglądały nierealnie i biła od nich nieprzyjazna czarciej braci woń kadzidła i opłatka. Najwyraźniej pijak zrzucił skrzydła z ramion, żeby nie uwierały podczas snu.

Diabeł zmierzał do domu kobiety, która kiedyś leczyła mu owrzodziałe kopyto. W wąskiej uliczce poczuł zapach ludzkich ciał, który smagnął jego czarną duszę  palącą tęsknotą. W przypływie słabości zatrzymał się przy jednym z niskich domów i przylgnął policzkiem do szyby, próbując coś za nią zobaczyć. Wyczuł za szkłem ciepło. Zaskowyczał żałośnie i pomknął co tchu, aby zdążyć przed nastaniem świtu. Jest już blisko, coraz bliżej…,, Jeszcze tylko kilka domów i będę” - pomyślał. W następnej chwili przestraszył się bezczelnością tej myśli. Przecież diabłów nie ma! Jakim sposobem więc on może być? Rogate stworzenia z widłami zostały wymyślone do straszenia dzieci. Jednak diabeł musi zaistnieć, znaczenia muszą się zagęścić, scalić i poukładać w postać diabła, bowiem w opowieści pojawiła się gorąca potrzeba przylgnięcia do kobiecego ciała, zatem ktoś tej potrzeby musi doświadczać. I tym kimś będzie diabeł, za którym owo pragnienie będzie postępowało krok w krok, deptało mu po piętach, wlokło za nim niczym ogon z kępką czarnych włosów na czubku. Widać już dom, w nim białe drzwi, do których wiedzie zaledwie kilka schodków. Diabeł skupił łakome spojrzenie na klamce i już miał ją nacisnąć... Stop akcja! Zastanów się, diable: kobieta jest przecież mężatką! Ktoś inny ma prawo do zapachu jej włosów i rozłożystych bioder. Komuś innemu gotuje mleko. Diabeł pochylił się i zajrzał przez dziurkę od klucza. Niewiele zobaczył. Obszedł dom dokoła, zajrzał przez każde okno. Wciągał w nozdrza powietrze, węszył, chciał wytropić w pobliżu zapach mężczyzny. W końcu stwierdził, że w domu oprócz kobiety jest tylko kot. Diabeł zachichotał, z uciechy zatarł ręce. Później zmienił stan skupienia na lotny, stał się w smugą dymu, która niepostrzeżenie wsunęła się do domu przez szczelinę pod drzwiami. Kobieta siedziała nadal z kotem na kolanach oparta plecami o piec i śpiewała cicho. Głaskała czarne futerko swojego pupila. Wtem kot gwałtownie zeskoczył z jej kolan na środek kuchni. Wyprężył ogon, zjeżył sierść i zaczął wydawać z siebie tak dzikie, przeszywające dźwięki, że kobieta cofnęła się o kilka kroków przerażona. W dodatku przez ułamek sekundy kot wydał się jej znacznie większy! Było to tak zaskakujące, iż uznała  to za przywidzenie. Nie zauważyła przecież, że diabeł pod postacią smugi dymu wstąpił w zwierzę. Kot jednym westchnięciem wciągnął go w siebie. Diabeł nie był w ciemię bity;  wiedział, że z tymi rogami i kopytami kobieta go nie zechce. Mógłby przybrać postać Jamesa Deana, ale wówczas musiałby zgładzić jej męża. I nie miał pewności, którego z nich by wybrała, bo nawet diabeł nie zrozumie kobiety. Wolał zdobyć jej względy sposobem mniej krwawym. Wielu jego pobratymców ulegało pokusie wcielania się w pięknych mężczyzn, a później cierpieli katusze kobiecych dąsów, szczebiotów i odtrącenia. Wcielenie w kota było znacznie pewniejsze.

Kobieta ostrożnie zbliżyła się do dziwnie zachowującego się kota i czule do niego przemówiła. Zwierzę nagle złagodniało, jak gdyby nigdy nic zbliżyło się do niej i zaczęło łasić, domagając się pieszczot. Kobieta wzięła kota na ręce, po czym usadowiła się na poprzednim miejscu przy piecu, kładąc sobie pupila na kolanach. Pod dotykiem jej dłoni diabeł wyginał się i prężył, wydając z siebie rozkoszne kocie mruczando. Wiedział, że to szczęście nie potrwa długo. Przeminie jak błysk światła, bo czymże jest życie kota czy też człowieka w porównaniu z nieśmiertelnością diabła? Jednak dobre i to w bezmiarze nudnej nieśmiertelności. Nagle kobieta zesztywniała, porwała dłonie od jego sierści i krzyknęła:

-Skąd ty masz tyle pcheł?! Muszę cię wykąpać! Zaraz zagrzeję wody.

Diabeł zadrżał. ,,A jeśli to będzie woda święcona?” ( cdn)