Leśny diabeł część 5.

abercanda

Odsunął myśl o kąpieli na dalszy plan. Po tym bezmiarze zimnej samotności i tułaczki po lasach trafił do Arkadii. Wieczność skropliła się do tej jednej chwili, dwa pociągi mijały się i przez chwilę jechały po równoległych torach w długim spojrzeniu, jakie wymienili ze sobą kobieta i jej czarny kot. Ona mu pokazała ukryte pod rzęsami dwa zielone jeziorka, a on jej złote księżyce w pełni. Pod dotykiem jej dłoni doznawał uczuć, których nie potrafiłby nazwać. Ale zaraz poczuł na końcu ogona charakterystyczne mrowienie, które zwiastowało jakieś zmiany w układzie planet.

Oto potężny  podmuch wiatru podnosi się zza północnej ściany lasu, zatacza łuk wokół miasteczka, wiruje coraz szybciej, nabiera rozpędu i mocy, aż zmienia się w trąbę powietrzną. Nawałnica wirując zbliżyła się do ryneczku, podnosi ławki i wyrywa drzewa z korzeniami.

Wicher niesie chmurę suchego piachu, którym z minuty na minutę zaciera napisane przez Emmę słowa, pokrywa całe zdania, zasypuje klawiaturę, wciska się do oczu i ust, myli znaczenia i odkleja sensy od słów. Coraz trudniej jest pisać…

Kiedyś musiało wyjść na jaw, że miasteczko było z papieru, a kobieta mieszkała w domku z kart i była jedną z dam w talii. Kim byli wszyscy? Diabeł i kot?  A kim pijak z miasteczka? Tylko bytami potencjalnymi, których żywot nigdy nie bywa kalany piętnem cierpienia, ani też miłość na nich nie kładzie płomiennych stygmatów. Byty potencjalne są skazane na czyjeś widzimisię. Słowo koniec niczym trąba powietrzna odsyła je w otchłań. Po końcu musi zamilknąć wszelki głos.

Tak więc nie ma miasteczka, nie ma kobiety ni kota. Leśny diabeł już nie istnieje. Nie wierzycie? Idźcie do lasu, odszukajcie polanę ze starym dębem i zajrzyjcie do dziupli: jest pusta. Na przeciąg kilku dni abecadło porosło sierścią i miało rogi. Nic więcej.

Ślimak śliskim odwłokiem kreśli tajemny ślad na pniu drzewa i chowa się do skorupy. Tym właśnie są słowa: śladem ślimaka na drzewie. Niczym, doprawdy niczym są więcej. A czymże ty jesteś, który czytałeś te słowa? Kępką mchu w lesie bytów. Cóż zatem mech by mogło zasmucać?

KONIEC