Kiedy ofiara odkrywa w sobie kata... Historie rodzinne cz. 11

 Najpierw założyłam notes, w którym zaczęłam pisać listy od siebie Dorosłej do Dziecka Wewnętrznego i na odwrót ( zalecenie Bradshawa). Powoli, powoli czułam w sobie coraz więcej miękkości i czułości dla tej osóbki, do której pisałam. Jednocześnie oglądałam zdjęcia z dzieciństwa i starałam się odtworzyć to, co czuło tamto dziecko w różnych okresach czasu. Znalazłam na dnie szuflady mojego misia z urwanym nosem i nosiłam go na sercu pod ubraniem. Nadal śpię, mając go obok. Tygrys misiowi jakiś czas pokazywał  faka na dobranoc. Był zazdrosny, myślał, że go opuszczam i odchodzę w rejony jemu niedostępne. Czasem mu mówił ,,co się gapisz, wypad stąd." :))) Wpadłam też na pomysł, żeby brać na kolana psa i głaskając go wyobrażać sobie, że to moje Wewnętrzne Dziecko. Całkiem nieźle działa, polecam.

I tak zaczęłam mieć sny z dzieckiem w różnym wieku, retrospekcje w jakichś strzępach, obrazach, pojedynczych stop- klatkach. Każdemu wspomnieniu warto się przyjrzeć i zapytać samego siebie, co się tam wtedy naprawdę wydarzyło? Czym to wspomnienie jest? Co wtedy czułam? O czym to jest? Co mi chce powiedziec? Mając ten notes zawsze pod ręką, a nie zawsze mając możliwość dokładniejszego rozpracowania retrospekcji w chwili, gdy akurat się pojawiła, warto sobie ją zapisać, a później w wolnej chwili do niej wrócić. A co mamy robić, gdy już sobie odświeżymy wspomnienie, bardzo przystępnie wyjaśnia Kasia Kowalska na filmiku w poprzednim wpisie. Będąc już dość głęboko w tym procesie, miałam jakąś drobną sprzeczkę z Tygrysem i on rzucił do mnie tekstem:

- Czy ty musisz wszystko wyśmiać? 

- Jak to?

- Tak to, tak to. Obśmiewasz wszystko, co robię. 

Hmmmmm.... Zatrzymało mnie to, zastanowiło. Brzmi dziwnie znajomo... zaczęłam się temu przyglądać, chodzić z tym zdaniem w głowie, siadać w ciszy i pytać siebie: o co mu chodzi? co w tym jest? co się za tym kryje?  No i wypłynęły na wierzch wspomnienia, w których mama nas wszystkich obśmiewała. Komentowała nasz wygląd i zachowanie w taki niby żartobliwy sposób, ale zawsze była w tym ukryta szpila, która trafiała prosto w serce. Ja, jako najmłodsza, nieporadna i zahukana, a w dodatku piegata, byłam łatwym celem, bo nie miałam nawet takiej sprawności językowej, żeby się odszczeknąć. A poza tym... co wolno wojewodzie... Matce? Odszczeknąć się matce?!  Widzicie ją! Łzy matki wołają o pomstę do nieba! To człowiek by serce z piersi wyrwał dla tej srajdy, a ona tu takie rzeczy! 

Kto wie, czy nie dlatego sobie wyrobiłam elokwencję, żeby wreszcie odpłacić pięknym za nadobne i umieć się odszczeknąć. ;)) Ale do meritum: zaczęłam się uważniej przyglądać, w jaki sposób się zwracam do Tygrysa i z czasem odkryłam, że ja, ta pokrzywdzona, ta lepsza, ta niewinna, ja Ofiara, wbijam mu takie same szpile jakie mi wbijała mama. I tu mnie zablokowało na dłuższy czas, bo nie mogłam się z tym uporać, nie mogłam ruszyć dalej. Nie mogłam się za nic pogodzić z tym, że robię coś takiego jak mama. To nie tak miało być! Miałam nie być taka jak mama, tylko nie to... Przecież wyśmiewanie to czysta toksyna. Szpila w najczulsze miejsce. A kto wbija szpilę? No kto? Ano kat/prześladowca z trójkąta dramatycznego. W dodatku robiłam to w tak subtelny i zawoalowany sposób, że Tygrys nie miał szans się obronić. Mógł tylko przy następnej okazji wybuchnąć, gdy już mu się ulało, a to choleryk, więc nie jest trudno wyprowadzić go z równowagi. 

 I to jest właśnie ciemna strona ofiary z trójkąta dramatycznego. Nadużywanie przez innych i nadużywanie siebie przez siebie, żeby być dla innych, powoduje, że podskórnie kumuluje się gniew, z którym coś trzeba zrobić, żeby nie zwariować. Ten sam przemocowy mechanizm, który ktoś zastosował wobec nas, zaczynamy stosować w swoim świecie, również tym wewnętrznym, a później musimy odreagować na innych. Moje odreagowywanie odbywało się w białych rękawiczkach. Nie padały żadne wyzwiska, to nigdy nie był otwarty atak. W końcu to ja byłam ta lepsza, moralnie stojąca wyżej. To było takie podgryzanie na zasadzie: dziurki nie zrobi, ale krwi upije... uff... Dla ofiary najgorszy moment wiąże się z odkryciem w sobie  kata, bo wtedy trzeba zrezygnować z profitów, z korzyści psychicznych, jakie daje bycie ofiarą. A te profity to smaczne kąski: to poczucie lepszości, niewinności, możliwość użalania się nad sobą, wpadania w depresję jakże uzasadnioną... całkiem sporo tego, to całe  święte oburzenie na zły świat. Ofiara z racji swoich krzywd czuje się uprawniona do krytykowania świata. To oczywiste, że świat jest zły. To świat mnie skrzywdził, więc niech świat się zmieni, a nie ja. No jasne, można sobie żądać, ale to nic nie da, bo świat będzie jaki jest. Jedyne co można wtedy zrobić, to wziąć na klatę swoją kacią część  i nie wycofywać się z procesu terapeutycznego.  To jest bardzo trudny moment, bo się sypie cała wizja świata i trzeba wszystko od nowa układać. Ja dosłownie nie wiedziałam, gdzie jest góra a gdzie dół. To co było białe, przestało być białe, a czarne jakby jaśniejsze...? I jak tu żyć?? Jak to ogarnąć? Jak wyjść z tego chaosu, kiedy już nic się nie wie? A umysł ciągle odwodzi od terapii i pyta, co ci to da? Po co ci to? Co z tego wyniknie? A więc tutaj jest ogromne pole do działania dla świadomości; bądź sobie wdzięczny, jeśli medytowałeś. 

Jest jeszcze inna ścieżka, którą wybrała moja siostra: uderzanie w siebie. Ona ochraniała innych, przymilała się całemu światu, a uderzała w siebie. Poczucie winy i piętno kozła ofiarnego, które wyniosła z domu, to bardzo ciężkie i niskie energie, które ciągną w dół... Była po prostu lepsza i wrażliwsza ode mnie. Z nas dwóch żyję ja, i wychodzi na to, że uratował mnie ten pierwiastek kata, jaki w sobie mam oraz to, że kierowałam to na zewnątrz ( biedny Tygrys). Ona też miała w sobie coś z kata, tyle tylko, że ten kat siał spustoszenie w jej wnętrzu, a w końcu ją zabił.

Reasumując wyjście z trójkąta dramatycznego gwarantujące zdrowienie psychiki ma nas doprowadzić do punktu, w którym rozpoznajemy w sobie wszystkie trzy role: ofiary, prześladowcy/kata i ratownika. Każda z tych ról jest dysfunkcyjna, ma swoją ciemną i jasną stronę, chociaż tutaj omówiłam akurat ofiarę, którą najlepiej znam z autopsji. Nawet prześladowca ma zalety, bo to jest ktoś, kto ma wielką sprawczość, nie boi się działać i podejmować ryzyka, czego brakuje ofiarom.  Kończąc myśl: żeby wyjść z trójkąta musimy przyznać, że nie jesteśmy ani lepsi, ani bardziej święci, bo niegdysiejsza ofiara może stać się katem i nawet ratownik, gdy działa nieproszony, daje pomoc według własnego widzimisię, też jest przemocowy, bo nie uwzględnia woli ani potrzeb drugiego człowieka. Nagła i nieświadoma transformacja ofiary w kata może być bardzo niebezpieczna. Jest taki film Schlesingera pt. ,,Dzieci szarańczy", w którym Donald Sutherland gra klasyczną ofiarę doprowadzoną  do ostateczności przez narcystyczną kobietę. Bardzo polecam ten film, bo tam to jest bardzo wyraźnie pokazane.  Ja na szczęście miałam swój zawór bezpieczeństwa w postaci ironii, żarcików i sarkazmu, które były raniące i nie fair, ale dzięki nim ta energia gniewu była wypuszczana bezpieczniej, jednak Tygrys musiał przez lata całe znosić moje kąsanie. Praca z Dzieckiem Wewnętrznym ułatwiła mi to rozpoznanie i wzięcie odpowiedzialności za swoją kuwetę,  za swoje życie i samopoczucie, a nie obwinianie  innych, że są inni. Siebie w takim momencie też nie ma sensu obwiniać, trzeba po prostu się pilnować, żeby już tego nie robić. Bo tak naprawdę nikt nie jest winny. Nie szukamy w tym procesie winnych, szukamy przyczyn, skutków i sposobów wyjścia z błędnego koła, w którym latamy jak ogłupiałe chomiki. W tej chwili moje DW jest tak nakarmione miłością, troską i uwagą, że nie ma potrzeby odreagowywania, za to ma potrzebę dzielenia się dobrem. :)