P jak pogrzeb

Przez całe życie doświadczamy różnego rodzaju przykrości, które sprawiają nam ból. Czasem to wielkie tragedie, które zostawiają głębokie rany, a czasem drobne draśnięcia, skaleczenia, otarcia... To wszystko osadza się w psychice w postaci negatywnej energii, którą Eckhard Tolle nazywa ciałem bolesnym. Muszę przyznać, że w czytanie tego fragmentu przyprawiło mnie o emocjonalne dreszcze:

,,Niektóre ciała bolesne są nieznośne, ale stosunkowo mało szkodliwe - trochę jak rozkapryszone dziecko. Zdarzają się jednak złośliwe, niszczycielskie potwory, istne demony. Część z nich posługuje się przemocą fizyczną, ale znacznie liczniejsze uciekają się do przemocy w sferze emocjonalnej. Jedne napastować będą ludzi z najbliższego otoczenia, a inne zaatakują ciebie - swojego żywiciela.(...)

Czasem wydaje ci się, że kogoś dobrze znasz i nagle stajesz oko w oko z tym obcym, wstrętnym stworem. Ważniejsze jest jednak obserwowanie własnego ciała bolesnego, aniżeli cudzych. Zauważaj w sobie wszelkie przejawy niezadowolenia: irytację, zniecierpliwienie, zasępienie, chęć czynienia krzywdy gniew, przygnębienie, pragnienie, aby w twoim związku pojawiła się nuta dramatu. Mogą one oznaczać, że ciało bolesne próbuje zbudzić się z uśpienia. Jeśli rzeczywiście się zbudzi, natychmiast je na tym przyłap. Ciało bolesne walczy o przetrwanie - tak jak każdy byt. Przetrwać zdoła tylko pod warunkiem, że skłoni cię, abyś bezwiednie z nim się utożsamił. Może wtedy wychynąć z ukrycia, przejąć władzę, niejako stać się tobą i za twoim pośrednictwem żyć. Potrzebuje ciebie jako narzędzia zdobywania pokarmu. Będzie się żywiło każdym doznaniem, które wibruje pokrewną mu energią czyli wszystkim, co rodzi nowy ból pod jakąkolwiek postacią: niechęci, gniewu, skłonności niszczycielskich, nienawiści, rozpaczy, dramatycznych emocji, a nawet choroby. Gdy więc ciało bolesne tobą zawładnie, stworzy ci sytuację, która odbije ku niemu energię nastrojoną na taką samą częstotliwość, żeby mogło się nią karmić. Ból może się żywić tylko bólem. Nie może się żywić radością. Po prostu jej nie trawi. Z chwilą gdy ciało bolesne przejmie władzę nad tobą, twój apetyt na ból wzrośnie. Staniesz się ofiara lub oprawcą. Zechcesz zadawać cierpienie albo cierpieć - jedno od drugiego niewiele się różni. Oczywiście nie jesteś tego świadom i będziesz twierdził z zapałem, że wcale bólu nie pragniesz. Ale jeśli uważniej się przyjrzysz, zobaczysz, że twoje myślenie i zachowanie podporządkowane są temu, aby ból nie ustawał - zarówno twój własny jak i cudzy. Gdybyś był tego świadom, cały tan schemat by się rozsypał, bo trzeba być obłąkanym, żeby pragnąć bólu, a nikt nie jest obłąkany świadomie.

Ciało bolesne - mroczny cień ego…” ( ,,Potęga teraźniejszości")

Wczoraj w wyobraźni urządziłam pogrzeb mojemu ciału bolesnemu. Owinęłam je w bandaże i z należnym szacunkiem zaniosłam do grobowca mającego postać piramidy. Wyszłam z tych katakumb, zamurowałam wejście, postawiłam na straży Cerbera, a później poszłam grabić liście. Cały czas wystawiłam twarz do słońca

Co jest teraz? Zmęczenie - jak to po pogrzebie ( i grabieniu). Jest też lekkość - jak to po pozbyciu się niechcianego bagażu.

A co będzie w miejscu ciała, spoczywającego w sarkofagu? Nie wiem. Jak znam życie, zacznie rosnąć nowe ciało, ale może już mniej bolesne, mniej samowolne, bo świadome tego, że znów zostanie pochowane.

Polly, ogromnie Ci dziękuję, bo dzięki Tobie mogłam odprawić ten rytuał. To pierwszy pogrzeb, z którego się cieszę. :))

Źródło zdjęcia