Barowa piosenka

W tym barze

złudzeń rozlewa się drink,

w tym barze

z marzeń odpada tynk.

Zza kontuaru,

co blask ma lusterka,

wąż w kamizelce

na gości zerka.

Każdemu do szklanki

wlewa nadzieję

i chciwie patrzy

co dalej się dzieje.

ref.: A goście w taniec

ruszają o zmroku,

pan pani pragnie

dotrzymać kroku.

A pani pana

na oku ma,

choć z innym tańczy

walczyk za dnia.

Pary wirują,

w powietrzu szał

od perfum i potu

rozgrzanych ciał.

Rano gdy cichnie

orkiestra i gwar,

gdy pustoszeje

ten nocny bar,

językiem z kieliszków

wąż spija złudzenia

i tango nuci

tak od niechcenia,

o nocnych rajach

rankiem traconych

i o marzeniach

w winie topionych.

Wylewa ze szklanek

co nie dopite,

ogonem zmiata

serca rozbite.

ref.: Goście znów w taniec

ruszą o zmroku,

pan pani zechce

dotrzymać kroku.

A pani panu

coś szepnie na ucho,
barman doleje,
gdy w szklankach sucho...

Szukając ilustracji do wiersza, natknęłam się na kilka fajnych zdjęć. Na tym pierwszym od góry zdziwiła mnie muskulatura tancerki. (!)

Napięłam wątłe skrzydło, żeby sprawdzić efekt, ale rzeźby ani śladu ;-))

A te dwa  poniżej podobają mi się, bo bardzo dużo się na nich dzieje. Aktorzy kina niemego mieli niesamowicie wyrazistą mimikę. Zwłaszcza to pierwsze z akordeonistą: cała historia miłosna w jednym ujęciu. Każda twarz wyraża inne uczucie, każdy z aktorów pisze własny scenariusz, jest pochłonięty własną rolą w tym dramacie ludzkich namiętności.