Staruszka

Pod jej drewnianym domem rosła stara jabłoń. Sękatymi gałęziami rozgarniała powietrze na tym kawałku ogrodu, który nadal bronił swojego prawa do istnienia. Jabłoń na przekór spierzchniętej korze i kruchości gałęzi próbowała sięgać po światło, choć nieubłagane prawa natury sprawiały, że na usychających gałęziach co roku było coraz mniej owoców. Z tyłu za pomalowaną na niebiesko chałupką rosły też inne drzewa owocowe, krzak porzeczki, rządek malin i kilka nierównych grządek z jarzynami. Jednak królową tego skrawka ziemi była stara jabłoń. Chałupce i kępce drzew otuchy dodawało sąsiedztwo Góry, u podnóża której znajdował się ogród.

Obok zagrody staruszki coraz bardziej rozrastała się  asfaltowa zajezdnia - Ziemia Obiecana dla kierowców. Zajezdnia rozrastała się i puchła kolejnymi budkami z kebabem, kramikami z pepsi, słodyczami, barem, a nawet mikroskopijnym kinem z salą dla kilkunastu widzów. Na frontowej ścianie niezgrabnego barakowatego budynku widniał neonowy szyld: ,,Tanie noclegi”.  Pokoiki zwykle wynajmowali kierowcy TIR-ów, gdyż miejsce to znajdowało się przy ruchliwej trasie przelotowej. Zagroda zaś malała, kurczyła się, zapadała w sobie i jakby cofała pod naporem zajezdni.

Wokół domku był rozpadający się drewniany płot, a wokół zajezdni betonowe ogrodzenie, które ostentacyjnie akcentowało swoją wyższość nad zmurszałymi sztachetami. Między płotem a betonowym ogrodzeniem, w wąskim pasku ziemi niczyjej, było królestwo śmieci. Papierki po lodach, butelki po pepsi i foliowe worki zbierały się tam, oddając się nikomu niepotrzebnemu trwaniu. Latem ten przesmyk między jednym ogrodzeniem a drugim stawał się rajem dla owadów, wylizujących z zapałem resztki słodyczy z papierków.

Tego dnia staruszka wstała jeszcze wcześniej niż zwykle. Otworzyła ciężkie drzwi, stanęła na wydeptanym, zapadniętym progu i zawołała słabym, drżącym głosem:

- Azorek! Azorek!

Natychmiast z budy stojącej pod płotem wychyliła się kosmata mordka psa. Zwierzę merdając ogonem, kuląc uszy i popiskując ze szczęścia podbiegło do swojej pani i zaczęło krążyć wokół jej nóg. Pies skakał, łasił się, w końcu oparł przednie łapy na brzuchu staruszki, omal jej nie przewracając, w tej pozycji przeciągnął się, ziewnął i z tym większą energią wrócił do rytuału powitalnego wokół jej nóg. Był to codzienny taniec bezgranicznej i ślepej miłości, od którego staruszka i Azor zaczynali każdy w wielu wspólnie przeżytych dni. Po tym powitaniu Staruszka cofnęła się do wnętrza domu i zaraz wyszła z obtłuczonym rondlem, w którym wyniosła mleko z kilkoma kawałkami pływającego w nim chleba. Sięgnęła pewnym ruchem w miejsce po lewej stronie drzwi, gdzie zawsze trzymała sękaty, wygładzony od długiego używania kijek, który jej służył za laskę. Później podpierając się i kołysząc, poczłapała w kierunku budy, gdzie Azorek miał miskę. Wlała zawartość rondla do psiej miski i chwilę głaskała kudłate plecy kundla, który łapczywie rzucił się na jedzenie.

- Naści, najedz się, najedz - powtarzała, a jej haczykowate, zgrubiałe palce, przypominające gałęzie jabłoni, błądziły po psim grzbiecie. Popękana dłoń staruszki chłonęła ciepło i miękkość psiej sierści. Obydwoje z równą intensywnością pragnęli dotyku. Pies, nie przerywając chłeptania mleka, merdał ogonem, a staruszka wyjmowała mu źdźbła siana i suche łuski ziaren z gęstej, zmierzwionej sierści. W pewnej chwili podniosła wzrok, gdyż od zajezdni dobiegły do jej uszu ludzkie głosy. Grupa ludzi zmierzała od przystanku autobusowego w stronę baru. Słychać było śmiechy, nawoływania i podniesione głosy. W pewnej chwili od grupy odłączyło się kilka kobiet. Zatrzymały się i zaczęły nawzajem przekrzykiwać.Jedna najbardziej wojowniczo nastawiona wymachiwała rękami, a jej nieprzyjemny, ostry głos słychać było w całej okolicy. Reszta poszła dalej. Ktoś się obejrzał, ktoś inny chciał wrócić, aby je uspokoić i rozdzielić, gdyż wszystko wskazywało na to, że zaczną się bić. Jednak z odezwał się nawołujący głos:

- Daj spokój! Nie zawracaj sobie nimi głowy! Przecież je znasz!

Tymczasem Azorek skończył jeść. Staruszka przysiadła na pniaku do rąbania drzewa, a na ten sygnał Azorek położył jej łeb na kolanach. Ona wyjęła z kieszonki fartucha pokrzywiony grzebień i wyczesując paprochy z psich kudłów mówiła:

- Bo widzisz, Azorek, to jest tak...Jak weźmiesz dojrzały kłos i rozetrzesz palcami, to w rękach ci zostanie  ziarno i plewy. Jak w to dmuchniesz, to plewy i kurz polecą, ale ziarno zostanie. Byle się nie nachylać nad tym, bo kurz zaprószy oczy.

Z grafiką mam problem, bo znalazłam ją u siebie na dysku pod nazwą ,,inna ryba" (?) 
Jeśli gdzieś tutaj krąży ktoś, kto je zrobił,, to proszę o sygnał, bo nie chciałabym łamać praw autorskich.