Niegrzeczna Dziewczynka i przebity balonik (cz.1)

Niegrzeczna Dziewczynka pewnego dnia zobaczyła, że wszystko jest płaskie. Co to mogło znaczyć? W pierwszej chwili przypisała to jakiejś nieznanej chorobie oczu. Nie pomogło kilkakrotne przecieranie powiek. Przyszło jej do głowy, że to może być błąd w Systemie. Czyżby nowa odmiana wirusa? Wszystko płaskie! A gdzie podziała się  głębia i wielowymiarowość Świata? To, co widziała, przypominało obrazki w kiepskim komiksie. Jednak rysownik nie posiadał podstawowych umiejętności, gdyż nie było tam żadnej perspektywy. Była jedna wielka płaskość. W dodatku pozioma.  Drzewa, zamiast wesoło wyskakiwać w górę, leżały na ziemi. Domy też. Na pewno mieszkali w nich płaskoidalni ludzie, bo dla innych nie było innych wymiarów. Wszystko było jednowymiarowe. Płaskie. 

Może przejechał tędy jakiś monstrualny walec i zrównał wszystko z ziemią? Świat wyglądał jak przebity balonik. Był kawałkiem oklapniętej gumy. Gdzie podziało się powietrze, dzięki któremu balonik unosił się w przestworzach i zachwycał? Sięgnęła do pudełka na tyłach głowy. Przechowywała tam strzępki dawno zasłyszanych rozmów i całe sterty dziwnych rzeczy, które służyły głównie do robienia bałaganu. Nigdy nie przywiązywała do nich wielkiej wagi, jednak w krytycznych momentach pudło czasem ratowało z opresji. Nie pomyliła się. Przeglądając jego zawartość znalazła jedną z opowieści Klanu Papierowych Kulek o Wentylu. Często na Zgromadzeniach Klanu słyszała wzmianki na jego temat, jednak zawsze było coś, co mocniej przyciągało jej wyobraźnię i nigdy nie zapytała o Wentyl tych, które Wiedzą Więcej. A teraz stanęła przed faktem dokonanym. 

- Wszystko jest płaskie! – Zawołała stając na progu domu Staruszki Den - Świat jest  kawałkiem oklapniętej gumy. Zamiast unosić się w przestrzeni i zachwycać jak czerwony balonik na wietrze.

Den pokiwała ze zrozumieniem głową, bez słowa poszła do spiżarni i przyniosła nalewkę spirytusową. Zapaliły badyl  i już  po chwili zapach zioła unosił się nad ich głowami. Przymykając oczy sączyły płyn. Dłuższą chwilę raz jedna, raz druga wciągały dym z jednego badyla poświadczając tym samym wspólnotę Krwi i Papieru.

- Znów muszę skorzystać z twojej wiedzy, Den – powiedziała Dziewczynka.

Staruszka najwyraźniej poczuła się mile połechtana. Skinęła głową z aprobatą. Zaraz później zaczęła się kołysać rytmicznie. Dziewczynka wiedziała, że palenie badyla wprowadza Staruszkę w trans, podczas którego miewała wizje. Skupiła całą uwagę i już po chwili usłyszała tajemniczą pieśń, nuconą lekko zachrypniętym głosem:

rozniecam błękitny płomień

u bram Wewnętrznego Miasta

bębnem wybijam rytm kroków

tej która nadchodzi

ekstatyczne dźwięki fujarek

będą twoim orszakiem

dymy już tkają gobelin

pod twoje stopy

która nadchodzisz

rusztowanie z kości

mieszkanie z kości

odrzuć za siebie

wymknij Się 

wymknij

niczym wąż skórę

zdejmij Kopię Zapasową

stara skrzynia

wessała powietrze

wymknij Się

wymknij

do Wewnętrznego Miasta

Rozpoznała w tych słowach Zaśpiew Herolda Autsajdera. Niewiele konkretnego się dowiedziała, ale jedno było pewne: znów musi Się Wymknąć.

Od Staruszki wróciła do domu nad ranem. Cicho przekręciła klucz i weszła. Ten Który Jest spał spokojnie. Przez chwilę wsłuchiwała się w jego oddech. Była zadowolona z takiego obrotu sprawy, bo dzięki temu, że spał, miała ułatwione zadanie. Wymknięcie Się było zawsze pewnym ryzykiem. Nikt, absolutnie nikt oprócz niej nie miał dostępu do Wewnętrznego Miasta. To był jej interior. Miejsce zastrzeżone tylko dla niej. To jedno jedyne. Nikt o nim nie mógł wiedzieć. Nawet Ten Który Jest. Dlatego widząc go śpiącego, poczuła ulgę. Poszła pod prysznic, a później wśliznęła się pod kołdrę. Męskie ramię objęło ją w talii i ponownie zastygło we śnie. Nie obudził się. To dobrze. Czekała na to co zawsze. Aż poczuje się śliska, gibka i wilgotna, jakby pokryta łuską węża. Aż poczuje pragnienie, by zobaczyć Wewnętrzne Miasto - swoją odwrotną stronę. Przypomniała sobie  Zaśpiew Herolda Autsajdera. Jego słowa miały nad nią władzę, której zwykle nie potrafiła się oprzeć. Tylko on mógł słowami robić z nią, co tylko chciał. Zaczęła zwijać kończyny w ruloniki, kulić się, maleć i zapadać w głąb siebie samej. Kopia Zapasowa spokojnie zasypiała czując obok ciepłe ciało Tego Który Jest, a ona tymczasem była już u bram Miasta. Jak zwykle w tych momentach zrobiło jej się żal tego Ciepła, które weźmie zamiast niej Kopia Zapasowa. To była cena za pobyt w Wewnętrznym Mieście. Tyle kosztował bilet. 

Zbliżając się do Miasta widziała niebieskawą łunę nad Murem Obronnym. Herold Autsajder spodziewał się jej nadejścia i rozpalił błękitny płomień. Ekstatyczne dźwięki fujarek rozkołysały jej biodra i myśli. Wsunęła palce do szczeliny w murze i wyjęła klucz. Choć po każdym pobycie zostawiała go w innym miejscu, to i tak bezbłędnie potrafiła go zlokalizować. Dotknęła dobrze znanego grawerunku główki. Wsunęła do zamka, przekręciła i weszła. Cdn.

Grafika: Ch. Schloe