Miś ( cz. 3)

Przypomniała sobie dziecięce różowe paluszki obejmujące maskotkę i przyciskające ją z całych sił do policzka. Biedny Miś. Do tej pory tkwił w jakiejś starej skrzyni pod piaskiem i czekał, aż sobie o nim przypomni. To wtedy pojawił się błędny Przekaz. W Dzieciństwie była dziura, odbierająca jej światu powietrze i sprawiająca, że stawał się płaski jak przekłuty balonik.Teraz ma niepowtarzalną szansę to naprawić... Musi przyszyć Misiowi drugi nos, załata to, co wówczas zostało rozprute.

Wzięła pluszaka i pobiegła z powrotem w stronę Pchlego Targu. Teraz już naprawdę musi się spieszyć, bo zaraz zacznie świtać. Najważniejsze, żeby zdążyła na czas wrócić do swojego życia, bo inaczej na zawsze zostanie w Wewnętrznym Mieście i będzie opłakiwała pokaleczone Dzieciństwo. Dzieciństwo, któremu urwano nos. Tymczasem miejsce w jej dorosłym życiu zajmie Kopia Zapasowa. 
Wbiegła między kramy i zaczęła wołać, że potrzebny jej  czerwony guzik, igła i nici. Nie musiała długo czekać. Natychmiast podbiegł jeden ze sprzedawców i wręczył żądane przedmioty. Usiadła na ziemi w pośpiechu nawlekając nitkę. Zaczęła przyszywać guzik w miejscu, gdzie Miś powinien mieć nos. Ukłuła się kilka razy w palec, ale udało jej się skończyć. Przytuliła Misia z całych sił do policzka. Ale dość tych czułości, natychmiast musi wracać. Tam czeka na nią Dorosłość, przed którą nie potrafi uciec. Nie potrafi i nie chce. Dorosłość była bezlitosną i wymagającą nauczycielką, a narzekanie na paluszek i główkę nie pomogą.
Biegnąc wciąż pod górę najkrótszą drogą dotarła do Murów Obronnych.  Usłyszała za plecami echo Zaśpiewu Herolda Autsajdera, ekstatyczne dźwięki fujarek i bębnów. Nieopatrznie obejrzała się za siebie. U jej stóp na rozległym obszarze znajdowało się Wewnętrzne Miasto. Słyszała z oddali nawoływania sprzedawców muszli, tamburyn Cyganki i rozmowy tłumu postaci, które tam znalazły dla siebie pierwszą i ostatnią przystań. Objęła miłosnym spojrzeniem labirynt ciasnych uliczek, chłód zatopionych w zadumie alej i mokre drzewa parków. To była chwila całkowitego zespolenia Materii i Ducha. Wrażenie Harmonii, Przenikania i Jedności było tak intensywne, że zapragnęła tu zostać na zawsze. Tutaj, tylko tutaj jest tak naprawdę sobą i u siebie. Zamknęła oczy i pozwoliła sobie na krótki trans, dzięki któremu atmosfera Miasta i zapach Błękitnego Płomienia przetrwają w niej jeszcze jakiś czas. Zaraz później pobiegła. Szybko przekręciła klucz i przeszła przez Bramę. Wróciła do domu, wsunęła się pod kołdrę. Szeleszcząc zaczęła rozwijać ręce i nogi, aby czym prędzej wypełnić własną treścią Kopię Zapasową, która zamiast niej została w łóżku obok Tego Który Jest. Po chwili Kopia Zapasowa i ona zespoliły się w jedno. Leżąc Dziewczynka uspokoiła oddech, przysunęła się do ciepłych pleców Tego Który Jest i powoli zapadała w sen. Musi się choć trochę zdrzemnąć. Jutro trzeba iść do pracy. Kiedy już była na granicy jawy i snu zadzwonił budzik. Po chwili usłyszała słowa:

- Całą noc chrapałaś! Jak robotnik po ośmiu godzinach machania łopatą – powiedział Ten który Jest.

- To nie ja! To…To…- ugryzła się w język. Nie może mu przecież powiedzieć, że ma Kopię Zapasową. 

- A swoją drogą to dlaczego sobie wzięłaś tego gościa do łóżka? - zapytał.

- O kim ty mówisz ?! – patrzyła na niego rozglądając się.

- O nim – pokazał żółtego, mocno sfatygowanego Misia. – Słuchaj stary, jeśli nie będziesz podglądał, to możesz tu zostać - dodał po chwili, zwracając się do Misia.

Niegrzeczna Dziewczynka wyskoczyła z łóżka i pół przytomna z niewyspania poczłapała do kuchni zaparzyć kawę. Nie ma to jak Ciągi Bliższe. One zawsze przerzucają pomosty między tym co jest w Wewnętrznym Miastem a światem na zewnątrz.
,,Przez całą noc uganiałam się za...za...powietrzem! A tymczasem wystarczyło przyszyć Misiowi guzik." - pomyślała trochę zła na siebie i ziewnęła.   

Podniosła żaluzje i odruchowo wyjrzała przez okno. Na parapecie siedział wróbel, a daleko na końcu uliczki zobaczyła sylwetkę bezdomnego lwa, który od kilku miesięcy kręcił się w tej okolicy. A więc świat odzyskał wszystkie wymiary, skoro lew znajdował się dalej niż wróbel na parapecie! Świat jest znów czerwonym balonikiem unoszącym się w powietrzu. Nie jest już płaski! Jak dobrze! Znów będzie przed nią uciekał kolorowy i lekki,  a ona pobiegnie za nim i będzie podskakiwała chcąc złapać za sznurek.

To jednak musiała być jakaś dziwna choroba oczu.  

Oczu lub serca. Może w niektórych bajkach są szczęśliwe zakończenia? 
Chodząc po mieszkaniu, zbierała z podłogi myśli, resztki snu i wpychała je do torebki H&M. Spieszyła się. Czekała na nią Dorosłość. Na to spotkanie nie może się spóźnić. Zajęta krzątaniną nie mogła widzieć, że Miś wodzi za nią szklanym wzrokiem Herolda Autsajdera...

Grafika