Wiatrak

 

 

 

 

Bywały w jej życiu okresy Wielkiego Głodu, którego nie umiała nazwać ani umiejscowić. Zostawiała wtedy na stole niedojedzoną kanapkę z ogórkiem, otwartą książkę, zdanie wypowiedziane do połowy i szła przed siebie byle dalej w nadziei, że wchłaniając w siebie wrażenia, które niosła ze sobą droga, ukoi ten dotkliwy niedosyt. Tamtego dnia również powodowana nagłym impulsem chwyciła torebkę H & M i wybiegła przywołując Cynika. Szli siedem dni i siedem nocy, aż zobaczyli w oddali porośnięte trawą wzgórze, na którym stał Wiatrak. Ubrany w samotność wyglądał dostojnie. Rozpostarł potężne ramiona sięgające nieba i ziemi. Trwał w bezruchu.

Dziewczynka podeszła bliżej, zamknęła oczy i spróbowała poczuć jego Istotę. Obserwowała przy tym uważnie zmiany we własnych Emocjach, gdyż one przynosiły informacje na temat tego, w kierunku czego skierowała Oko Duszy. Poczuła, że najważniejszą treścią istnienia Wiatraka jest również głód, ale stokroć większy i całkiem inny od jej własnego. Ogarnięta współczuciem i ciekawością zbliżyła się i weszła do jego wnętrza. Podłoga pokryta cieniutką warstwą mąki sprawiała wrażenie bezludnej wyspy. Nie było tam śladu ludzkiej stopy. Bezludna wyspa, na której ona, Niegrzeczna Dziewczynka była przypadkowym Robinsonem.

- Cynik, do torebki! – powiedziała szeptem do psa, gdyż ta martwota i grobowa cisza wzbudziły jej czujność i niepokój. Cynik jak nigdy potulnie wykonał polecenie. Z psią głową wystającą spod pachy zrobiła kilka kroków po deskach.. Bezpośredni kontakt z drugim żywym stworzeniem dodawał jej otuchy, choć wmawiała sobie, że chodzi wyłącznie o bezpieczeństwo psa. Tymczasem chodziło również o jej strach. Przede wszystkim o jej Strach. Szła zostawiając na podłodze odciski stóp. W mrocznym wnętrzu Wiatraka dostrzegła wielką stertę mąki, która miała dziwny szarawy odcień. Skąd ten nietypowy kolor? Czyżby tutaj były mielone jakieś nieznane jej gatunki zboża?

Uważnie przyjrzała się groźnemu mechanizmowi. Raptem usłyszała bardzo wyraźne skrzypienie. Maszyneria powoli zaczynała działać! Wielkie tryby poruszały się wprawiane w ruch nieznaną siłą, wzbijając w górę kłęby mąki, od której zaczęły ją piec oczy. Nerwowo potarła powieki i zakaszlała. Jednocześnie z zewnątrz usłyszała narastający szum. Dusząc się wybiegła, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza i zobaczyć, co się tam dzieje. Skąd ten szum? Załzawionymi oczami spojrzała w górę i dostrzegła na horyzoncie niesamowitą srebrzystą poświatę. Ależ tak! Nadlatywało wielkie stado Długopiórych Ptaków niosących Znaczenia. Jakiż to był piękny widok! Jeden wielki blask i majestat. Czym były wszelkie strapienia w porównaiu z tym, co właśnie widziała!

Poczuła Radość. A Radość była wielka.

Stado zbliżało się do Wiatraka, którego ramiona coraz szybciej krążyły i stawały się coraz dłuższe, coraz groźniejsze…. Nagle zrozumiała, że lecą wprost na drewniane ramiona, i że to obecność Długopiórych Ptaków obudziła z uśpienia mechanizm. Wiatrak czatował właśnie na Ptaki niosące Znaczenia!

- Nie lećcie tędy! Nie lećcie tędy! – zaczęła wołać machając gwałtownie rękami, żeby je zmusić do zmiany kierunku lotu. Cynik wyskoczył z torebki i głośno ujadał, ale to też nie pomogło. Całe stado Długopiórych nieubłaganie parło naprzód, nie zwracajac na Dziewczynkę uwagi i nie zbaczając z trasy.

Wszystko działo się zbyt szybko, zbyt nagle. Było za późno na ratunek. Stado już się dostało w wir morderczych ramion. Wiatrak młócił powietrze, a wraz z nim…!

Powstała kotłowanina, w której słychać było kwilenie i szept umierających Słów - Znaczeń. Długopióre Ptaki jeden po drugim wydawały ostatnie tchnienia. Martwe ciała Wiatrak wciągał do wnętrza, gdzie trafiały na taśmociąg, który je transportował na przemiał. Te, które były ranne, leciały dalej pozbawione właściwego im blasku i piękna. Okrucieństwo Wiatraka było dla Niegrzecznej Dziewczynki czymś niepojętym. Przejęta trwogą próbowała uratować chociaż jednego Ptaka. Jednak one nie rozumiały jej intencji.

Owładnięte paniką myślały, że Dziewczynka też im chce zrobić krzywdę i wyrywały się z jej rąk.

W tym zamieszaniu i ferworze walki zobaczyła w ułamku sekundy drewniane ramię tuż nad głową. Wiatrak nabrał apetytu i chciał pochwycić także ją. Ostatnim przebłyskiem świadomości zwinęła się w ciasną papierową kulkę, która odbiła się od jednego z wirujących ramion i została siłą odśrodkową odrzucona na dużą odległość. Upadła na trawę. Oszołomiona wróciła do ludzkiej postaci i przywołała Cynika. Na szczęście nic mu się nie stało. Jej własne stado Długopiórych Ptaków było bezpieczne, ale nie mogła znieść myśli, że zginęło tyle niezwykłych, skrzydlatych istnień. Nic dziwnego, że mąka we wnętrzu Wiatraka miała szarawy odcień… Poczuła przejmujący smutek na myśl o tych wszystkich ważnych, pięknych, krzepiących, czułych i budzących do życia Słowach. Teraz staną się puste i jałowe. Wiatrak zmielił je na mąkę. Z tej mąki nikt nie upiecze chleba. Nawet on sam. Przecież miał jej mnóstwo, a pozostał głodny.

Pomyślała o ludziach, którzy całe życie spędzają przy oknie wypatrując Długopiórego Ptaka niosącego dla nich Znaczenie. Czyż istniał głębszy smutek niż ten, jakiego doświadczał ktoś, kto czekał na ważne, budzące do życia, czułe, krzepiące Słowo, a otrzymał garść piekącej mąki prosto w oczy?

- Jak mogłeś! Po co to zrobiłeś?!– zawołała zaciskając piąstki w bezsilnym gniewie.

- Nudziłem się – odparł ponuro.

- To zacznij z nudów mielić zboże! Przynajmniej komuś będziesz potrzebny!

- Nie żartuj! Zboże jest dla mnie zbyt pospolite!

- Ale przez ciebie giną Znaczenia! Nawet te, które ocalały są wypaczone! Nie rozumiesz?! Słowa przestają Znaczyć!

- I co z tego? Dzięki temu co robię nie jestem banalny. Jestem niezwykły.

,,Jesteś zwykły, ale nie chcesz tego widzieć” – pomyślała ze złością ruszając w drogę powrotną. Między łopatkami czuła ból po uderzeniu. Pewnie jutro będzie siniak, ale trudno. I tak miała sporo szczęścia. Jak nigdy przedtem zapragnęła być silna i mądra. Może wtedy potrafiłaby coś wymyślić?

Postanowiła, że nauczy się zaspokajać głód kanapką z ogórkiem.