Zawsze pozostaje urojona podróż po obłokach

Basia i Krzysztof

Krzysztof Kamil Baczyński i Barbara Drapczyńska poznali się 1 grudnia  1941 w zajmowanej przez faszystów Warszawie. Już po sześciu miesiącach byli małżenstwem. ,,Niebo złote ci otworze" – szeptał żarliwie znad kartki papieru, wodząc za nią rozkochanym wzrokiem, gdy się krzątała po ich dwupokojowym mieszkaniu, usiłując okupacyjnym zwyczajem zaparzyć herbatę drugi raz z tych samych fusów. W trakcie ich związku za oknem eksplodowały bomby, a z niego eksplodowała poezja. W tym okresie szybko dojrzał artystycznie i napisał wszystko co najlepsze. Po podjęciu decyzji o przyłączeniu się do bojowego oddziału ,,Zośka" zamienił pióro na karabin. Jeśli  pisał, to były to głównie wiersze o tematyce żołnierskiej, wiersze – odezwy lub teksty piosenek dla chłopców z oddziału. Tak jakby zakazał sobie czystych wzruszeń w czasach, gdy po ulicach miasta grasowała śmierć. Tak jakby pisanie poezji dla kobiety było zdradą wobec Ojczyzny.

Kres wszystkiemu położyła zazdrosna o ludzkie szczęście Historia. Ich oddziały podczas powstania warszawskiego walczyły w różnych częściach miasta. Umierali osobno, a każde z nich miało nadzieję, że przeżyje przynajmniej to drugie. On miał nadzieję tym większą, że Basia nosiła już pod sercem dziecko. Niestety... Zabił ją dłamek szkła wbity w głowę podczas bombardowania, zaś jego trafiła kula strzelca wyborowego. Przeżyła tylko jego mama, Stefania Baczyńska, która świadoma nieprzeciętnego talentu syna pieczołowicie zebrała i zachowała jego twóeczość do czasów pokoju.

Widzę ich obydwoje. Idą uśmiechnięci przez moją głowę, trzymając się za ręce. Ona w białej sukni z welonem, a on w garniturze odprasowanym przez mamę. Za nimi sunie weselny korowód, a w nim różowe lwy, białe łanie, wielbłądy w garbach kołyszące tajemnicę i szklane ptaki. Jest też stado wróbli widzianych przez niego za szpitalnym oknem po ataku astmy, a nawet osiołek z Dalmacji, na którego szyi ,,telenta się dzwonek". Cała ta fantastyczna fauna, którą wyczarował na przekór grozie wojny i którą przepędził ze swoich wierszy, gdy trzeba było walczyć i zabijać. Teraz wszystkie zwierzęta znów mogą być z nimi.

Chciałabym, żebyście i wy poczuli smak tamtej herbaty i zobaczyli szmaragdową trawę, która teraz szeleści pod ich nogami...



Poemat ,,Wesele poety" - fragmenty

Basi


Śpiew I

Co się zdarzy przy drodze - nie wraca,
i to, co w wieczność odchodzi - ginie.
Nie płacz, nie płacz, zawsze pozostaje
urojona podróż po obłokach.
Nie płacz, zawsze jeszcze zostanie
tabun drzew niby masztów ze złota,
jeszcze pragnień w powietrzu śpiewanie,
jeszcze w trawach wędrówka zostanie
albo grób - z niego jodłą wyfruniesz.


Dom poety

I

Tam jest zawsze jesień,
pod krużgankiem drzew
zbiera złote jabłka
różowawy lew.
Tam jest zawsze zima,
w chmur lodowy łuk
modry łoś unosi
gałąź białych snów.
Tam jest zawsze wiosna,
na dymiącą ruń
ptak zielony zrzuca
skrzydła rudych łun.
Tam jest zawsze lato,
od zmarszczonych rzek
żółty niedźwiedź zwraca
ryty w miodzie łeb.

IV

Dom jest jasny, zbudowany z blasku,
jak powietrza bańka, która w więcierz
księżycowym rybakom uwięzła
i ma ściany jakby z roślin i światła
i z jeziora pułap czy zwierciadła,
które gwiazdy odbijając wróży
do muzyki podobne i róży.

Uczta

Wej! upili się, a setnie upili,
dziw, że gwiazd na szklanych kręgach nie pobili.
W jednym dzbanie był zielonobiały
mus lodowców, które już dojrzały,
w drugim dzbanie glinianym podali
sok różowy z krwi i korali,
w trzecim noc na poły z mlekiem zmieszaną.
Wej! upili się, a wstali aż rano.


18.01.1942