,,wielki łeb wyczerpanego walką ludzkiego potwora"

Michelangelo Merisi de Caravaggio (1571 - 1610)  malował raptem przez 10 lat.  Pochodził z szacownej mediolańskiej rodziny, jednak zdawać by się mogło, że fakt ten miał dla niego znaczenie wyłącznie marketingowe, bo tylko ludzie z jego sfery mogli mu płacić za obrazy. Był rasowym zabijaką i awanturnikiem, którego nudziły wymuskane matrony i eleganckie przyjęcia. Jeśli na nie chadzał to tylko po to, aby zdobyć kolejne zamówienie. Żył zachłannie i szybko. Tak też malował. Odrzucił wygodę i bezpieczeństwo, aby własnej prawdy  a zarazem inspiracji poszukiwać wśród rzezimieszków i prostytutek. Oprócz genialnych płócien zostawił po sobie grubą tekę policyjnych akt, w której mnożą się oskarżenia o rozboje, wszczynanie awantur, kradzieże, wyłudzenia, pobicia, a wreszcie o zabójstwo. Gdy zamordował Renuccia Tommassoniego papież Paweł V wydał na niego wyrok śmierci, przed którym Caravaggio uciekał przez ostatnie 4 lata życia. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach.

Jego malarstwo jest pełne okrucieństwa i wzniosłości, brudu i świętości. ,,Obsesja na tle śmierci (zwłaszcza własnej) jest stale u niego obecna - od Chorego Bachusa  z 1593 roku do Dawida z głową Goliata stworzonego na krótko przed śmiercią w 1610 roku, w którym nadał Goliatowi rysy własnej twarzy, malując wielki łeb wyczerpanego walką ludzkiego potwora, trzymany w dłoni obojętnego Młodzieńca.

Na równi ze śmiercią był Merisi zafascynowany Złem i jego triumfem nad człowiekiem. Niektóre z jego obrazów wręcz drwią z wiary (co w epoce Kontrreformacji było zabawą nader ryzykowną). Jednocześnie zaś tworzył dzieła religijne tak poruszające jak chyba nikt przed nim i nikt po nim.  

Czuły i okrutny, poruszający i wyuzdany. Każde spojrzenie na jego obrazy to zadawanie sobie wciąż na nowo tego samego pytania: kim był ten człowiek?"

Korzystałam z informacji zamieszczonych  tutaj i tu.

 

 

Muzy Caravaggia

znajdował je na książęcych pokojach

w kamienicach bogatych kupców

i w alkowach dożów

jednak z czasem coraz bardziej odstręczały go damy

zaczął zaglądać do kuchni

gdzie gotowały karczochy

spocone twarze ocierając rękawem

przesiadywał w tawernach

wszczynał bijatyki w portowych zaułkach

gdzie lubiły się włóczyć

sprzedając swoje ciała i frutti di mare

zaczął sypiać z nożem pod głową

bo zbyt często mu kradły zarobek

nie umiały docenić jego światłocienia

w którym ich zbrukane piękno

błyszczało jak aureola

jego płótno lgnęło do takich

którym za pozowanie

płaci się tanim winem

lub klepnięciem w pośladek