Chodź no tu, Dziewczynko...

Niegrzeczna Dziewczynka ze zmokniętym, nastroszonym kucykiem stanęła przed Emmą. Musiała błądzić w deszczu bez parasola i sądząc po minie miała coś na sumieniu, choć już na pierwszy rzut oka widać było, że za nic na świecie nie chce się do tego przyznać. Spoglądała wyzywająco spod grzywki i trzymała wysoko zadartą głowę, ale jej spojrzenie niepewnie uciekało na boki jak spłoszona mysz szukająca bezpiecznej norki. Gdzie u licha była? Przecież od kilku dni świeci Słońce, a ona wraca prosto z deszczu.

- Chodź no tu, Dziewczynko – powiedziała Emma i spróbowała ją przyciągnąć bliżej za rękę.

- O co ci chodzi?– zapytała Dziewczynka zadziornie wykręcając dłoń.

- O to, żebyś uważała na siebie. Nie jesteś ze stali.

- Owszem, nie da się ukryć... Jestem ulepiona z papieru i marnych kilku bitów informacji. To raczej nietrwała konstrukcja, nie sądzisz? Całe moje życie zależy od twojego kaprysu! – powiedziała z ironią, pod którą chciała ukryć smutek, po czym wyrzuciła z siebie przedrzeźniając Emmę:

- Uważaj, uważaj...Łatwo mówić jak się siedzi za biurkiem i udaje Wielkiego Scenarzystę czy jakiegoś Demiurga!

- Nie dokazuj, to ja cię napisałam!

- No i co z tego! Teraz myślisz, że możesz ze mną zrobić, co tylko zechcesz, tak? Niedoczekanie twoje! Wysłałaś mnie w wirtualną przestrzeń i żyję własnym życiem. Nic mi nie zrobisz.

- Ale mogę cię przestać pisać, prawda? Mogę przestać wymyślać dla ciebie nowe przygody. I co? – powiedziała poirytowana Emma.

- Taka wredna to chyba nie jesteś… weź przestań…- Dziewczynka wyglądała na zbitą z pantałyku. Kucyk nagle opadł i smętnie zwisał z tyłu głowy. Kapała z niego woda. Wyglądała bezradnie i tak krucho, że Emma pożałowała swoich słów.

- Jasne, że aż taka wredna to nie. Jesteś moją jednostką do zadań specjalnych. Pracujesz w terenie jako mój zwiadowca. Docierasz tam, gdzie ja się boję chodzić. Gdyby nie ty, moje życie byłoby znacznie uboższe. Ale nie zadzieraj nosa, słyszysz?! Uważaj na siebie.

- Otóż to! Jesteś tchórzem, Emmo! Całą czarną robotę zwalasz na mnie. Jak mogę na siebie uważać, skoro jestem jednostką do zadań specjalnych? Jesteś tchórzem i już!

- A ty jesteś bezczelna! Myślisz, że pisanie o tobie to bułka z masłem, tak?! Ponadto kochasz te wszystkie przygody, które dla ciebie wymyślam - powiedziała rozzłoszczona Emma i ostentacyjnie przestała pisać.

Zapanowała uciążliwa cisza, podczas której Dziewczynka udawała, że czegoś szuka w torebce H & M, a Emma wyszła do kuchni zaparzyć kawę.

- Chodź no tu. Do niczego tak nie dojdziemy – powiedziała w końcu ugodowo Emma wracając z kubkiem. Ujęła łagodnie Niegrzeczną za nadgarstek i posadziła sobie na kolanach. Tamta opierała się, ale tylko dla zasady, bo tak naprawdę miała wielką ochotę się przytulić jak większość niesfornych Dziewczynek. Dobrze im było razem.
Po chwili kucyk znów sterczał niczym antenka i łowił wibracje, zwiastujące Nowe Przygody.



Fot: vaxi